Гэта старонка не была вычытаная
Над ім небам з хмарамі вісне,
Цямрыца, дзе вокам ні кінуць;
Няўжо-ж вогнік з хаты не блісне,
Няўжо-ж падарожнаму гінуць?
Папрадуху зморы абселі,
У руках вераценца не скача;
Галоўку схіліла к кудзелі,
І дрэмле, і сон дзіўны бача.
Ёй сніцца, што знекуля хтосьці
Спяшыць у дарозе дахаты,
Што ён так спяшыць к ёй у госці,
Такі малады і багаты.
І ўсмешка ўсцвіла маладая,
І кроў забурліла крыніцай…
Ёй сніцца… Дый хто там згадае,
Што ўдосвет папрадусе сніцца?..
10-XI 1918 г.
|}
