Гэта старонка не была вычытаная
Вось поўнач… Звон чарак… Смех, крыкі, кляцьба…
Не сцяміш, дзе свой, дзе чужы…
Гахх!.. цвякнуў тапор… Міг, знямела гульба…
Ляжыць труп, як крыж на мяжы…
— Мярцвяк!! — загудзеў разбуялы народ
І рынуў з святліцы пад тын…
— Дзе ўбіўца?.. На горкай асіне, бы кнот…
Хістаўся нябожчыкаў сын…
Мінула гулянка… Замерла жыццё…
Канае карчма у журбе;
Навокала блудзіць зданнё, страхаццё,
Па шчылінах вецер скрабе.
І толькі у поўнач адзін раз у год
Карчма ажывае на міг:
Музыка іграе, гамоніць народ,
Кружыць за кяліхам кяліх.
І ў саму гульню, наганяючы жах,
З‘яўляюцца госці туды:
Стары — з тапаром у кастлявых грудзях,
На шыі з пятлёй — малады…
13/XI-18 г.
