Гэта старонка не была вычытаная
Аднаго так разу,
Неўспадзеў зусім,
Адляцела дошка,
Гакнула па ім.
Гакнула без жалю,
Як тым абухом…
Народ збегся быстра,
Абступіў кругом.
На нарах панеслі,
Клалі ў ложак з нар;
Тры дні і тры ночы
Ўміраў комунар.
І сканаў ваяка
За быт комунарскі;
Ўжо яму не трэба
Ні трудоў, ні ласкі.
Над магілай свежай
Капнула сляза;
Чулую прамову
Старшыня сказаў:
— Спі, наш Барысенка,
Комунарскі сын!
У сям‘і у нашай
Быў ты не адзін.
Арміі Чырвонай
Верны быў салдат,
Полк з цябе быў рады
І начальнік рад.
