Нездарма вяла ў святліцу, За дубовы стол саджала, Слёзы капалі расіцай, Што сынок такі удалы.
Нездарма там каля вокнаў Цёткі гутарылі жвава: — Які чысты, які стройны, Які з твару малажавы!
|}