А ў іх вясёлыя іскры ў вачах. Старыя кпліва на Саўку паглядаюць.
— Дык дзеля чаго ідуць у комсамол? — не адступае бацька.
— Ага, дзеля чаго? — зацікавіўся і Цыпрук.
«...Як на экзамене ўсёроўна, — падумаў Саўка. — Старыя бяруць мяне на цыгундар».
— Для ідэі! — нарэшце сказаў ён.
— Для яды? Мы-ж тое самае кажам, — узрадаваўся бацька.
— Не для яды, а для і-дэ-і!
— Што-ж гэта за птушка — і-дэ-я? — падазроным голасам запытаўся бацька.
— Што-ж за ядэя? — паўтарыў за ім, нібы водгалас, Цыпрук.
Вочы ў Цыпрука хітранькія і ад напружання слязлівыя. Яму вельмі важна выявіць комсамольскае становішча сына...
— Ідэя гэта тое, калі чалавек дбае не аб сваёй уласнай скуры, але думае аб іншых, калі стараецца наладзіць добрабыт грамады. Вось як комуніты робяць...
Так тлумачыў Саўка старым і быў сам не ўпэўнены ў сваіх словах. Ён зараз-жа скрытыкаваў сябе ў думках: «Ідэі бываюць у кожнага чалавека. Ёсць і буржуазныя ідэі». Для большай уласнай упэўненасці вытлумачыў ім слова комсамол:
— Комсамол — гэта Комуністычны Саюз Моладзі.
Старыя толькі галовамі ківалі і глыбокадумна сказалі:
— Т-т-так...
— Та-а-ак...
Не мог Саўка зразумець гэтае «так»: ці яно азначае, што старыя яго зразумелі, ці наадварот. Яму было непрыемна ад свайго няўдалага тлумачэння, і зайздрасць да Міколы з’явілася...
Мары Цыпрука, так пышна ўзгадаваныя Саўкавым бацькам, страцілі сваю каляровасць. Стары не ведаў, радавацца ці не такому здарэнню, што «яго» Мікола паступіў у комсамол...
