pytać siabie, a jak heta Chrystus wučyŭ ab Bohu, što kaža ab hetym Jaho świataja Ewanelija, Nowy Testamant Pisańnia św., kali ŭžo abminiem Stary? Adčyniem św. Jana i čytajma:
Boh jość duch (4, 24), Boh jość świetłaść, anijakaj ciemry ŭ Im niama (1. Jan. 1, 5), Boh jość žyćcio, a hetaje žyćcio jość świetłaściu dla ludziej (1, 4), Boh Alpha i Omega, Pačatak i Kaniec (Apoc. 1, 8), Boh jość Ajcom dla ŭsich, Miłaściu, Praŭdaj, Darohaj i h. d.
Što znača, što Boh, pawodle Nowaha Testamantu, jość duch, žyćcio, miłaść, pačatak i kaniec? Duch. My ludzi — z dušy i cieła, lepš razumiejem, što jość cieła, čym što jość duch i hatowy ŭsio mieryć, nawat ducha, mierkaj cieła. Kažuć ludzi časta — jaki tam duch! nichto ducha nia bačyŭ, ani zławiŭ. Peŭnie-ž, taki-b tam i duch byŭ, kab jaho možna było ŭbačyć i zławić! Reč cełaja łaśnie ŭ tym, što duch jość taki byt, katoraha zmysłami adčuć nielha, a možna tolki paniać rozumam. Śmiešna było-b, kab nos skazaŭ: „jaki tam hołas, abo światło; ja nikoli hołasu ani światła nia niuchaŭ!“ Zališnie ciesnym było-b žyćcio, kab usio tolki nosam mieryłasia, zališnie wuzki byŭ-by świet, kali-b tolki my jaho chacieli zmysłami (ciełam) wymieryć i wyčerpać. Duch jość i lepš jość jak cieła, materyja, bo nie mianiajecca tak jak cieła. Jak my bolš, tak skazać, pryznajom cieła jak ducha, tak narody ŭschodnija (Indyja), na‘t dzikija, bolš pryznajuć ducha. Kali niejkamu dzikaru adzin misjanar skazaŭ: „Na što stawiš na mahile kašu, heta-ž nia duch, ale sabaki zjaduć“ — toj adkazaŭ. „Jaki-ž ty durny,
