— 122 —
błud- šlachu, praŭdy na jakom niama ani zwańnia. Chrystus inakš apawiaščaŭ. Kińcie swarycca, bo mo’ ŭžo niedaloka taja časina, kali pawarotu niama ŭžo nazad“… Šmat inšaha skažuć jašče jany, a akančalny wywad z dumak ichnich, što jakha padzieł kolišni źjaŭlajecca zarukaju budučyni świetazarnaje Biełarusi. Usie narody spaznajuć, što praŭdu kazacimuć im Biełarusy, a spaznaŭšy heta — ŭbačać toje mora ślozaŭ, krywi, jakoje wyliŭ naš narod, daśledujučy na sabie prajawy złybiadaŭ, biespatolla — nia sobskaha, swajho, a ahulna čaławieckaha, supolnaha ŭsim ludziam, pakul nie nastanie nowy ład.
Dyk woś ubačać heta ŭsie tady dy schočuć addziakawać nam — mučanikam. I staniem my z apošnich užo na hetym świecie pieršymi. U henych knižkach wy najdziecie pamianionyja pahlady. Jašče treba wam adno skazać. Nia hledziačy na wialikaje razychodžańnie ŭ pahladach, jość u henych ludziej i niešta supolnaje. A henaju supolnaściu budzie mianoŭna wiera, što pačatnym lekam na našuju balačku nacyjanalnuju, lekam biazumoŭna hajučym — heta zabyćcio na toje, što nas swaryć, a dumka ab tym, što nas łučyć. A łučyć nas supolny kamiel — narod, z jakoha my ŭsie biaz roźnicy wierawyznańnia, hledžańnia palityčnaha ci partyjnaha. Dziela hetaha ŭ praktyčnym datarnawańni henych, roznajakich pahladaŭ nia budzie kałatni. A heta wielmi wažna. Čaławieka cana nie z taho, što jon dumaje, a z taho, što j jak jon dzieje.
Bačycie tady, hramadzianinie, jak žyćcio ŭ swaich prajawach krucicca, krucicca — a bačyš niešta zusim, byccam, niespadzieŭki wychodzić. Adnača nia tre’ wieryć, što jość tutaka niešta niespadzieŭki. Wiedajcie j zaciemcie dobra ŭ haławie, što ŭ žyćci ŭsieńka ad pačatku da kančatku lohična, zaŭsiody adno wypływaje z druhoha, jak heta kažuć u nas na wioscy, „što pasiejaŭ, toje j nažaŭ“. Tutaka znača adnyja z swajho
