— 14 —
duchoŭnika. Sustreli chlebam i sollu-padawaŭ dziedka Michałka. Pop pakrapiŭ wadoju i z kryžam na pieradzie, praz wulicu, pryšli ŭ światyniu.
Nabaženstwa było jak kožnaje. Prysutnym na jom nie kažy adnalka-ž hetaha! Heta-ž było ŭ ich sobskaj carkwie, što jany samyja stawili, zrub jakoje abcieswali, kamieńni wazili… Ichniaja carkwa j nabaženstwa ŭ joj ichniaje, inšaje, apryčnaje… ech, što na’t kazać, chto pražyŭ takija časiny, toj tolki j zdolaje ŭjawić!… Ślozaŭ poŭnyja wočy j molacca ludcy najbolš padymajučy wočy na papeckanyja jašče ikony, ciažka i adnačasna z palohkaju ŭzdychajučy j šapočučy:
— Budź miłaściwy nam Boža! Daj, kab zdužali my chatki siakija-takija pastawić! Daj, kab žywinka nam ručyła, kab dzieci našyja hadawalisia, nie chwareli, nie słabawali! Daj nam usieńka, na što Twaja świataja wola, a prymiem z padziakaju!… Daj nam, kab mieli dzie pamalicca!… Daj nam… Dy Ty-ž, Boža, wiedaješ dobra čaho nam treba, wiedaješ, što słuhi my Twaje niahodnyja, što nahrašyli my mnoha, što hniawim Ciabie my zaŭsiody, dyk hlań tolki na nas swaim wokam milasiernym, zabyŭšysia na prawiny, zabłytaŭšychsia awiečkaŭ swaich, a budziem ščaśliwyja wysłaŭlać Imia Twajo, pakul dzion budzie našych!…
A twary bahamolcaŭ zaćwitajuć radaściu, supakojem; ikony, zdajecca, śmiajucca da ich, schilajučy hałowy j kažučy:
Dobra, dobra dzietki… nie sumlawajciesia, Boh wiedaje ŭsieńka, wiedaje, što było, bačyć was usich, wiedaje, što budzie, bačyć šmat hora, ślozaŭ, bačyć jašče dalej — świetły, pryhožy waš kaniec, tolki nie sumlawajciesia, zwažajcie na hołas, što kožnamu z was ciapier niešta haworyć…
Felka na klirasie pamahaje dziačku j jahony hołas hučyć, buccam pieśnia anielskaja… Niama čamu
