— 30 —
pakornyja, cichieńkija. Schapiła ich niešta, na’t nia wiedajuć skul musić Boh tak zažadaŭ, nia jnakš. Ciapier jany ŭžo nie daduć, pražanuć usich.
Padchopliwajecca Felka z małodšymi da mazuroŭ:
— Wy da chaty pajšli! Bačycie dobra Boh wolu pakazaŭ. Nie hniawiecie Jaho. My błahoha wam nia chočam… a lepš pakińcie rabić… nam bolš nia ŭścierp!!!
Staršejšy toj hlanuŭ — Boh rozumu jamu paškadawaŭ, kal’ dahetul skiemić nia skiemiŭ Božaje woli — j dawaj kryčać na stražnikaŭ.
— Nam rabić nie dajuć! Pražeńcie ich adhetul!
— Chto nie daje?!
— Najbolš wun toj, čorny! — pakazwajuć na Felka.
— Ty-ž čaho stražniki na jaho — u chałodnuju chočaš?! Bizuna nie prabawaŭ?! Paprabuješ!.. pasmakuješ… — chacieŭ kazać jašče, kal’ Felka šusnuŭ u nataŭp i nia zhledziać dzie. Dawaj da ludziej:
— Čaho tutaka ŭsie? Pahladzieli, pastajali j dawoli, a to druhi dzień tyrčać, hultujuć, chacia siejać para, j ludziam rabić nie dajuć… Pamahli-b lepš, čym darma stajać — uśmiachajecca z swaje daścipnaści.
— Dawoli tabie, panočku, škieli stroić! — раčaŭ Michałka. Heta nie ab nas, pierad nami reč światarnaja, Božaja! Pakiń škieli, niama ŭsłuchacca kamu na ich…
— A wy, ludcy, kaža da mazuroŭ — idziecie da chaty! Nia my was klikali, dy my was adpraŭlajem, niama wialikšaha tutaka za nas haspadara!!! Boh i my nia chočam wašaje raboty!
— Ty!.. ty… ty praklaty balšawik, ja tabie pakažu twaje hutarki! — j aźwiareły stražnik sunuŭsia da dziedka Michałka… Toj zachistaŭsia j uklenčyŭ…
