— 55 —
chaje ramu ani kraniecca. Pa staradaŭnamu jaje rabili, jak prybili, dyk na zaŭsiody! Dawaj jon kałupać u druhom miescy.
— Nu, čaho wy tam dlakajecie! — čuwać hołas Juljana. Jamu zdajecca, što nadta-ž doŭha jany tamaka ŭžo stajać.
Felka ničoha nie adkazwaje, a ŭ samoha ruki chadunom chodziać ad harački. Hetaha jon nie pradbačyŭ. Usieńka abdumaŭ, a zabyŭsia, što z adnymi lesami, budź na’t rama lohka prybita, jany nia zdymuć jaje, a kinuć, kab upała, dyk schopicca ŭsieńkaje miastečka. Wiedama, rama wializarnaja, aršynaŭ z piatnaccać. Pakinuć ci što siańnia, a šukać na inšy wiečar druhich lesaŭ?
Nie, ničoha nia budzie. Treba abmiarkawać inakš. — Zychodź! — kryknuŭ na Ściepka i za chwilinu abodwyja stajać kala Juljana.
— Čaho-ž wy? — pytajecca jon, — spałoch abchapiŭ hlanuŭšy kroź wakno na kaścioł, ci mo miarec dzie prytojany?…
— Nia škiel! adkazaŭ krychu złosna Felka ciapier niama kali. Treba parupicca ŭsieńkim, bo jašče padchopicca chto dy zhledzić nas tutaka.
Zcišali jany, što až duchu nikoha nia čutno Tolki kapli daždžu pluskajuć — plaś… plaś… paždaŭšy krychu plaś… plaś… u łužu, jakaja naciakła la dźwiarej pad katorymi stajali. Nia bačyŭ z ich nichto adzin druhoha, bo ciemra, dyj kožny dumaŭ napružanna.
Pieršy ačuniaŭ ad moŭčanki, krychu pomirsnaje ŭ henych niazwyčajnych abstawinach, Ściepka. Pačaŭ jon hawaryć, dy hetkim achrypšym hołasam, što tym dwom było niaŭściam, čaho jon choča.
A jon paŭtaraje — maleńkaje wakienca… toje malusieńkaje wakienca…
