— 66 —
Wočy hladziać niaŭtomna na wialiki abraz Boha-Sudździ. Chałodnym adtul Jon prydajecca, dalokim, čužym. Wočy ćwiordyja sroha pazirajuć, niamašaka ŭ ich patoli, prysud tamaka Felka čytaje sabie. Łobam biŭ ab chałodnyja kamieńni. Ničoha adnača. Niamym Toj astaŭsia, ani adna ryska wobliku Jaho nie skranułasia. Dryžmia dryžyć Felka ŭstajučy, uniemahatu jamu strywać nieparušnaść, chałodniniu wačej Wialikaha Sudździ. Trascaju jaho trasie, nohi chistajucca, choča ŭciačy dzie ŭ jaki ciomny, patajny kutok, kab nia bačyć Jahonaha Wobliku. Niama ŭžo ŭ haławie dumak nijakich, imhła byccam zasłała ŭsieńka, nohi adnyja wiaduć tam, dzie sutunak najwialikšy, pad chory, dzie dźwie łaŭki staramodnyja stajać. Tamaka sieŭ haławu ŭ ruki schawaŭšy, ničoha nia čujučy, ničoha nia pamiatujučy ŭ źniamozie cieła j dušy. Nia bačyŭ adtul, što koski soniejka lahli na abraz, što zahlanuli jany ŭ wočy Boha-Sudździ, što wočy tyja ciapier nakšymi stali, pazirajuć łaskawa, spahadna na jaho, kličučy byccam k’ Sabie. Nia čuŭ jon, što byccam hołkaść adtul lunała, zyki płyli.
— Nia sumuj, dziciatka majo! Ja ŭsieńka wiedaju, tajomnaściaŭ niama pieradamnoju. Ja baču čyściniu dumak i metaŭ twaich. Nikoli, ničoha niama ŭ Mianie źniačywieli! Usieńkija niahody z dazwołu Majho, a ŭsieńkija tabie na karyść. Nichto nia ciamić, nie spaznaŭ zahadaŭ Maich. U kancy tolki adzinki z dušami čystymi bačać Prawid Moj, što biazupynna byŭ nad imi. Inšyja świet pakidajuć, nia wiedajučy, čamu i skul toje ŭsieńka, što z imi čaŭpłosia. Časta z praklonam na toj świet adychodziać, bo nia imknulisia zdaśledawać jany šlachaŭ Maich tajomnych, ci lepš kažučy, hladzieli na ŭsieńka jany nadta ŭžo pa čaławiecku, zabyůšysia, što nakšaja jość miera na padziei čaławieckija, na ŭsieńka istnujučaje, čymsia prydajecca durnomu, bo manicca jamu, što wielmi chitry j ra-
