— 68 —
cam zo snu pračychnuůšyś, kali sonka blisnuła praz dźwiery, a koski jahonyja zakazytali jamu twar. Hlanuŭ i bačyć adčynienyja dźwiery. Nia dumaŭ, nie nadumłaŭsia, chto ich adčyniŭ, čamu jon ničoha nia čuŭ, adciemiŭ tolki źjawišča samoje i byccam nia sam, a niechta kranuŭ jaho z miesca, apynuŭsia za kolki časin za dźwiarmi. Prypluščyŭ wočy, hlanuŭšy na wohnišča sonka, što nasuproć jaho zichacieła, a paždaŭšy kryšku — skirawaŭsia da dźwierkaŭ u zaharodzie kala kaścioła, a potym kala samaje zaharody jšoŭ da chaty.
— Minajučy harod Jakubcoŭ, dzie sioleta była pasadžana bulba, pačuŭ za saboju huki dziaŭčat, jakija widawočna byli naniaŭšysia kapać bulbu. A tyja mała kali bačučy Felku, ciapier chacieli kliknuć jaho, pahawaryć, bo jakha ziamla nie prasochła, što matyčka, byccam ciesta na chleb, kwencała za saboju rallu.
— Felku! Felku! chadzicie siudy! Ej Felku! A maładziejšyja dyk z pašanaju hukajuć.
— Dziadźku! aj dziadźku! chadzicie da nas!
Bo wo jak lubili jaho ŭsieńkija, a pašanu jon mieŭ, što nie raŭniajučy kaliś dziedka Michałka. Ciapier jon pačuŭ tyja kliki, dy nia wiedajučy, pa što jany chočuć kliknuć, a nia majučy nijakaje achwoty na biazźmiestnyja hutarki, prahukaŭ im u adkaz: „Pamažy Boža“, pawodle abyčaju zaŭsiodnaha, — nia hledziačy bolš nazad, chucieńka jšoŭ da chaty. Tamaka šaŭhianuŭ u swaju kamorku.
II.
Panas adčyniŭ zakrystyju, a hlanuŭšy na niejkuju rastrusku kala wakna, na zasochšy kał z wulicy na skrynačcy, što pad samym wakoncam była, złosna dumaje.
Kab ich chwaroba, kab ich hetu moladź siańniašniuju! Nia choča chadzić malicca, a kali pry-
