— 6 —
j hetak chapajuć za serca, turzajuć za dychnicu, što i nia chočučy ślozy zakapajuć pa twary. Pieśni kolišnija, nia henyja maskalskija, najbolš sałdackija, a inšyja. I hetulki šmat i adna za adnu pryhažejšyja.
Patrapić piajać jon i wiasiołyja. I wiasiella i sum u jahonych pieśniach usie bačać — što inšyja. Kaliś nie razumieli, čamu i skul henaja inšaść. Ciapier pačynajuć ujaŭlać — bo tyja maskalskija, čužyja, a Felkawyja našyja, rodnyja, swaje, sercu miłyja.
Woś čamu Felku lubili, woś čamu jon mieŭ tawaryšaŭ šmat. Z usich kumpanoŭ lubiŭ jon Ściopku Kaładziejčykawaha, Makarku Padłaščykawaha j Staśku Kunickawaha. Hety adzin byŭ katalik, a tyja prawasłaŭnyja. Jany najčaściej zychodzilisia z saboju, usie paświli žywinu supolna, potym koni, a ciapier jany časta, časta zyducca da dziedka, jaki z imi haworyć, pieraskazwaje, što było kaliś, čamu było lepš i čamu horš, čamu ciapier susim błaha u ludziej:
— „Ab Bohawi zabywajucca. Pany zusim pakinuli Jaho. A naš narod hetak sama pačynaje staranicca światyniaŭ. Mo’ i nia našaja heta wina. Pany, čynawiectwa, dy roznyja kruciali j šałahidy načmucili. Ci-ž bacyŭ chto kali za našych baćkoŭ, a wašych pradziedaŭ, kab ksiondz klaŭ, ci łajaŭ papa? Žyli składna, adzin maliŭsia pa swojmu, toj pa swojmu, rabin jašče pa swojmu. Ludziam nie zabaraniali: chočaš idzi ŭ kaścioł, chočaš — u carkwu. Ja-ž dobra pamiataju, kali twoj dziedka kaža da Staśki Kuniččanka — choć jon katalik, a prydzieć da carkwy, uklenčyć, pierakścicca, łobam da ziamli pachilicca j paciery haworyć. A ajciec Kryŭlanski pakazwaje jaho nam, značycca, wunijatam, bo ŭsie my byli kaliś wunijatami, i kaža:
— Woś wy maje, synočki—sakoliki, hlańcie jak jon molicca, a wy redka kali zahlaniecie ŭ carkwu, usio niama wam kali — pamiatajcie, kab Boh nie ska-
