— 92 —
raz u sšytku maleńkim adciemić. Zahadwaŭ tymi knižkami ŭ jahonaj adsutnaści Andrej, susiedaŭ chłapiec. Knižki tyja čytajuć i čytajuć i nikomu ničoha. Raz prychodzili palicejskija, pieratraśli ich, pieratraśli j ničoha. A ciapier woś u aŭtorak ci sieradu pryjechała ich troch. „Pakažy bibliateku!“ — kažuć. Ja nia zrazu ściamiŭ, što kažuć jany ab knižkach. „Niama ŭ mianie bibliateki“ — adkazwaju. A jany złosna tady pahladajučy na mianie jduć da šafy. Heta-ž knižki — kažu ja im. A jany — „dawoli škielić! dawaj kluč!“ Padaŭ ja im kluč, a jany šnarać[1] u kožnaj knižaccy, u kožnym sšytku, byccam tamaka nieštą, było schawana. Ja hladžu na ich, dy nia wiedaju, što j dumać. Rewizija, značycca, farmalnaja rewizija. Ničoha nie bajaŭsia, bo wiedaju dobra, — Wincul razjaśniaŭ, što niama pamiž imi zabaronienych, ci jak jany zawuć nielehalnych. Dyk ja staju a jany šnarać. Až baču, kładuć adnu knižku, druhuju, treciuju pobač z horbaju ahledžanych. Paźwiačawalisia z saboju, a potym šukali ŭ kamory, na hary[2], na rošcie[3]. Mianie z saboju nia puścili. Adnača tamaka ničoha widawočna nie našli, bo parožnija, a złosnyja wiarnulisia. Ja kaliś byŭ na rošcie ŭstramiŭ štyk ad strelby, što rasiejskija žaŭniery pakinuŭšy byli. Čujučy adnolka-ž, što zahad byŭ, kab nia trymać nijakaje zbroi wajennaje, ja z taho štyka naładziŭ nož pčalarski. Dobra ciapier wosk padrezwać. A tak, — kab u mianie što jakoje, — dyk barani Boh! Ja z hłuzdu nia źjechaŭ, — wiedaju, što možna, a čaho nielha!
Pryšli jany j pytajucca.
— Skul u ciabie henyja knižki?
— Syn prywioz — adkazwaju. Dumaju sabie potym, što błaha ja skazaŭ. A nie dawiadzi Boža! kal‘
