— 93 —
tam sapraŭdy jon pa maładomu-durnomu što biez patreby prywioz, dyk zaciahajuć jaho j z nawukaŭ ničoha! Chaj ja budu adkaznym užo lepš. Dziela taho ja im i kažu: syn prywioz nikatoryja, a nikatoryja ja budučy na Kalady ŭ Wilni, jak dawiałosia!
— A henyja dyk chto prywoziŭ?! — pakazwajuć na try pakładzienych apryčna.
Było z ich dźwie čyrwonieńkich, a adna žaŭtawataja.
— Henyja dyk ja prywioz, kažu. Usie čyrwonieńkija j žoŭtyja ja kuplaŭ. Na ździŭ lublu čyrwony z žoŭtym kolery.
Ničoha nie adkazali mnie, dali tolki papierku, kab raśpisaŭsia ja, što pry mnie, značycca, usieńka było zroblena j što sapraŭdy tyja knižki byli maje j ja ich sam kuplaŭ. Čytaŭ ja, čytaŭ — pakul raskumiakaŭ, ab što jano tamaka, bo padpisacca chutka, a wyskrabści nazad nia wielmi. Potym padpisaŭsia. Jany pajechali zakazwajučy jašče, kab ja byŭ sam u pawiecie, u palicyi, ranicaju. A tamaka ŭznoŭ mianie pytajucca, a toje, a druhoje, a skul ja maju znajomstwy z Mienskam, bo tyja knižki z Miensku, a z Miensku praz hranicu ciapier da hetkich knižak. Pytajucca, ci daŭno ja z Miensku wiarnuŭsia. Čaŭpuć, dumaju sabie, bolš ničoha. Chto ciapier pajedzie ŭ toj Miensk, kal‘ hrošaj niama kab da Wilni daparocca, dy čaho-ž mnie ŭ toj Miensk?! Ja im hetak kažu jak na spowiedzi, a jany nia wierać. Baču pa ich, što nia wierać! Dyk ja tutaka ŭžo ničoha nie mahu. Wola wašaja, kažu im, ja swoj honar maju! Hia wierycie, — nia treba! Chacieli ŭznoŭ, kab ja padpiswaŭ niejkija papiery, wialikija ŭsie — dyk ja nie chacieŭ užo. Nie padpisywacimu j bolš ničoha! Jany j tak i hetak, a ja ničahusieńka. Widawočna za toje na-nač pasadzili ŭ niejkuju kletku, a potym prypierli na wahzał. Nia wiedaju za što, — za knižki ma być, nia jnakš, wiazuć.
