Скуратовічыха ніколі яшчэ не чула, каб з ёю так гаварыла парабчанка. Яна збянтэжылася і зірнула на Зосю. На двары ў гэты час загаварылі мацней. Скуратовічыха глянула ў сенцы, пасля выйшла. Зося пачула яе голас:
— Усялякая напасць на нас. Наш сын у Чырвонай Арміі.
Зося выйшла і глядзела, як чалавек у чорным фрэнчы стаяў перад Скуратовічам і як Скуратовічыха выцірала слёзы. Камісар сказаў:
— Я вас арыштую.
— Воля ваша, але я не вінаваты.
У Скуратовіча быў самы нявінны твар. У гэтую хвіліну і поза, і твар яго былі такія, як тады, калі ён вёз Кандрата Назарэўскага на кульгавым кані. Камісар зноў загаварыў:
— Вы ў воласці гаварылі таксама, што ў вас няма збожжа. І сказалі няпраўду.
— Праўду сказаў.
— Пабачым.
— Ну, хадзем, будзем шукаць, — сказаў нарэшце Скуратовіч. — Давайце абыдзем і абгледзім усё.
— Тут каго-небудзь няма чужога вам за сведку? Добра было б, каб двух чалавек.
— Дзе я вам іх вазьму?
— Гэта дачка? — паказаў камісар на Зосю.
— Я тут служу.
— Сваячка, — падказала Скуратовічыха.
— Ну, усё адно, — узрадаваўся камісар. — Пойдзем з намі. — Ідучы, ён разгаварыўся з ёю:
— Блізкая сваячка?
— Далёкая.
— Добра тут вам?
— Служу, — адказала яна.
Можна было заўважыць, што камісар расчараваўся: наўрад ці паможа яна мне. Яна глядзела на камісара і думала: «Скажу яму, дзе жыта схавана. Усё адно я тут намерылася больш не служыць. Я яму ўсё пра сябе раскажу». Спачатку пайшлі ў гумно. Чырвонаармейцы шукалі пад леташняй саломай. Скуратовіч неўзаметку сказаў да Зосі:
