— Колькі б ні шукалі, што карысць, калі ніякага жыта няма. — Ён выпрабоўваў на ўсялякі выпадак: а можа, як і падгледзела яна?
— Ёсць, — адказала яна.
— Дзе ж яно, калі ёсць? — злосна настаражыўся ён.
— У вазоўні закапана, а наверсе сані і колы стаяць.
Ён аслупянеў. Але тут жа пастараўся не падаць віду.
— Зараз павяду туды, хай глядзяць.
У яго яшчэ тлела рэштка думкі: а можа, яна не ведае, а так сабе, на маны сказала і ўгадала. Але чаму яна так гаворыць, што з ёю робіцца?
— Што тут шукаць, тут няма, — сказала яна.
Як быццам што сціскала ёй рот, — такое раптам стала ў яе адчуванне. Ёй ужо больш цяжка было выгаварыць і слова. «Зараз скажа», — думаў Скуратовіч.
— А дзе яно, збожжа? — з надзеяй павярнуўся да яе камісар.
Але пакуль ён гэта сказаў, Скуратовіч шапнуў ёй:
— Маўчы, я табе колькі пудоў жыта дам.
Ёй аж дыхаць стала цяжка ад хвалявання. Некалькі пудоў. Гэтулькі ніколі не было пад іхняй там, дома, страхою. Твар яе пабялеў, стукнула ў вушах. Яна маўчала, лепш бы яна не ішла сюды зусім, так ёй было цяжка ў гэты момант. Камісар пакінуў на яе глядзець і загадаў:
— Будзем капаць.
Адкінулі салому і пачалі капаць. Скуратовіч аж енчыў:
— Няма, няма, нідзе няма!
Зямля была цвёрдая. «Гэтак цяжка людзям, а бескарысная работа!» Яе пачала мучыць злосць на Скуратовічаву сям’ю: «Гады, жыву ў іх, як у пекле».
— Няма тут, — закрычала яна.
«Мусіць, тут, калі яна так крычыць, — падумаў камісар. — Будзем капаць да канца». Ён паспрабаваў яшчэ звярнуцца да яе сумлення.
— А ты маўчы, не гавары, памагай свайму гаспадару, — здзекаваўся ён з яе. — Ён табе аддзякуе.
— Я ж вам кажу, што не тут! — аж кінулася да яго Зося.
— А дзе ж?
