Za panawańnia Dawida Izrail dachodzić da wialikaj mahutnaści. Dawid złučaje ŭsie izrailskija ziemli ŭ adnu dziaržawu, dajeć jej silnuju arhanizacyju, zakładaje stalicu ŭ Jeruzalimie, kudy pieranosić Arku Zakonu i dzie tworyć centr palityčnaha i relihijnaha žyćcia.
Dawid byŭ nia tolki arhanizataram, ale byŭ paetam i prarokam. Z jaho imiam złučana relihijnaja paezija Izraelska ha narodu, jakaja najbolej tady prajaŭlałasia ŭ psalmach.
Psalmy — heta starazakonnyja relihijnyja pieśni. Piajali ich Izraelity ŭ światyni pry nabaženstwie, doma pry roznych relihijnych abradach. Pry piajańni karystalisia roznymi muzykalnymi instrumantami, jak harfa, cytra, cymbały i h. d.
U psalmach chwalili Boha, sławili jaho mahutnaść, dabratu i miłasiernaść, prasili ŭ Boha źmiławańnia abo darawańnia za hrachi. U psalmach narod wyražaŭ swoj žal i kajańnie za hrešnaje žyćcio, a takža swaju wieru, nadzieju i luboŭ da Boha. U psalmach piajali ab pryšłym Mesyjašy, ab jaho nowym i wiečnym waładarstwie. Niwodzien narod staradaŭny nie pakinuŭ pa sabie takich strojnych relihijnych pieśniaŭ, jak narod Izraelski. Nawat narod hrecki, słaŭny z swajej paezii, nie pakinuŭ takich relihijnych pieśniaŭ, bo byŭ pahanski. Psalmy świedčać ab wialikaj relihijnaj kultury Izraila i ab hłybinie relihijnaha pačućcia.
Usich psalmaŭ jośč 150. Knižka, u jakoj jany sabrany, zawiecca psałtyr. Wialikuju častku psalmaŭ napisaŭ Dawid, a reštu roznyja relihijnyja paety i piśmieńniki. Hetyja psalmy majuć takoje wialikaje značeńnie, što ŭsie jany pierajšli ŭ chryścijanskaje nabaženstwa (Niešpary, Jutrania, Kampleta i h. d.), ich pierakładajuć na sučasnyja mowy i piajuć jak relihijnyja pieśni. (Npr.: "Chto tolki zdasca na apieku Božu" i h d.)
Ciapier, u Now. Zakonie, my majem aproč psalmaŭ jašče nowuju relihijnuju paeziju, u katoraj piajecca ab naradžeńni, žyćci i mukach J. Chrysta (pieśni na Kalady, na Wialiki post, na pracesiju i h. d.) a tak-ža ab N. Dziewie Maryi i światych Božych.
Pa śmierci Dawida na karaleŭski pasad uzyšoŭ Salamon. Mieŭ jón świetły rozum i hłybokuju nawuku. Treba było jamu kirawać abšyrnym karaleŭstwam "ad raki Ehipskaje da wialikaje raki Eŭfratu". Spakoj tady byŭ, pierastali wojny. Karabli Salamonawy pławali pa ŭsich morach, zwoziačy ŭ Jeruzalim usialakija bahaćci. Ludzi ciešylisia z spakoju i ščaścia.
Salamon nie zabywaŭsia ab Bohu, ale časta maliŭsia i składaŭ Jamu achwiary. Boh uzhlanuŭ na jaho achwiary i nočču źjawiŭsia jamu ŭ śnie i spytaŭ: prasi, što tabie dać? Salamon nie prasiŭ ni bahaćcia, ni sławy, ni doŭhaha žyćcia, ale prasiŭ u Boha mudraści, kab moh dobra prawić swaim narodam. Boh adkazaŭ jamu: "Zatoje, što ty nie prašiŭ dla siabie doŭhaha žyćcia, bahaćcia, zhuby worahaŭ twaich, a prasiŭ rozumu, woś Ja daju tabie serca mudraje i razumnaje tak, što padobnaha tabie nia było raniej i nia budzie. I toje, čaho ty nie prasiŭ, Ja daju tabie: i bahaćcie, i sławu, a kali budzieš chadzić šlacham maim, tak jak Dawid baćka twoj, dyk pradoŭžu i dni twaje".
Skora paśla hetaha Salamon daŭ dowad swaje wialikaje mudraści. Dźwie žančyny pryšli da jaho na sud. Abiedźwie jany mieli pa dziciaci i žyli ŭ adnym domie. Adna z ich, splu-
