§ 64. BABILONSKAJA NIAWOLA. PRAROK EZECHIEL.
Babilonskaja niawola. I tak pačałasia babilonskaja niawola, jakuju pradkazwali praroki. Ciažkoje było žyćcio Izraelskaha narodu ŭ čužym Babilonskim krai. Zamiest swabody — niawola, zamiest pawažańnia — praśled. Tam, u rodnym krai, astalisia ichnyja chaty i ziamla, a tut usio čužoje, jany sami pasiarod warožych ludziej, katoryja adniali ad ich swabodu — dyk žyćcio było wielmi trudnym.
Uspaminali Izraelity pra światy horad i kaścioł Božy, katory jany daŭniej tak mała canili, a ciapier astaŭsia tolki žal u sercy pa ŭtračanaj swabodzie i światyni. Jak im ciažka žyłosia ŭ niawoli, pakazwaje ŭłožanaja pad toj čas pieśnia, u katoraj hetak haworycca: „Pry rekach babilonskich my siadzieli i płakali, uspaminajučy ab Syjonie... Tyja, što ŭziali nas u niawolu, wymahali ad nas pieśni, a pryhaniatyja prymušali nas da wiasiołaści: zapiaicie nam pieśniu syjonskuju! Ale jak nam piajać pieśniu Jehowie na čužoj ziamli?...
„Kali ja ciabie zabudu, Jeruzalimie, dyk niachaj zabudziecca prawica maja...
„Dačka babilonskaja (h. zn. Babilon), bahasłaŭleny toj, chto pakaraje ciabie za toje, što ty zrabiła nam"!
Hetak płakali Izraelity ŭ babilonskaj niawoli, uspaminajučy swoj rodny kraj. Ale i tut Boh nie pakinuŭ ich biez swajej apieki, Jon pasyłaŭ da ich swaich prarokaŭ, kab jany ŭmacowywali ich u wiery i pakazwali na blizki prychod Mesyjaša.
Pamiž prarokami babilonskaje niawoli najwydatniejšymi byli: Ezechiel i Daniel (Daniła).
Prarok Ezechiel. Ezechiel, wysieleny razam z druhimi Izraelitami ŭ Babiloniju, žyŭ pasiarod swaich, nawučaŭ ich i paciašaŭ. Pamiž praroctwami Ezechiela bačym wielmi pryhozy i mahutny raskaz ab uskrašeńni cieła.
Prarok hetak haworyć: „Boh wywieŭ mianie i pastawiŭ pasiarod pola, na katorym było poŭna kaściej — a było ich nadta mnoha na poli i wielmi suchich. I skazaŭ da mianie: Synie čaławiečy, ci ty dumaješ, što hetyja kości ažywuć"? A ja skazaŭ: „Panie, Ty wiedaješ"! I skazaŭ Boh: „kości suchija, słuchajcie słowa Božaha! Oś ja ŭdychnu ŭ was ducha i budziecie žyć. Dam wam žyły i naraście na was cieła i pakryju was skuraju i dam wam ducha i budziecie žyć i paznajecie, što ja Boh".
„I zrabiūsia šum i pryblizilisia kości da kaściej, kožnaja da swajho sustawu. I ŭbačyŭ ja: woś na ich pakazalisia žyły i parasło cieła, i pakryła ich skura źwierchu... i ŭwajšou ŭ ich duch, i ažyli, i stali na swaich nahach.
