Tyja, što kidali chłapcoŭ u pieč, sami papalilisia, a chłopcy ŭ piecy pačali piajać nabožnyja pieśni — ahoń im nie paškodziŭ i zwańnia. Widziačy taki cud, Nabuchadanozar zahadaŭ im wyści z piečy. Kali-jany wyšli, to ŭsie pačali pryhladacca da ich, ci jany nie apiaklisia, ale na ich usio było cełaje, nawat adzieńnie i wałasy. Tahdy karol pryznaŭ, što Boh Izraelski jość praŭdziwym Boham i zabaraniŭ proci Jaho wystupać. A troch chłapcoŭ wiarnuŭ na swoj dwor i daručyŭ im wysokija stanowiščy.
Daŭniej karali Ewielmi časta zahadywali addawać sabie čeść božuju. I nia tolki na ŭschodzie, ale i ŭ daŭniejšym Rymie cezary niaraz zahadywali ŭwažač siabie za bahoŭ. Widać, hetak pastupaŭ i Nabuchadanozar.
Son Nabuchadanozara. Z usich maładych izraelitaŭ, jakija byli ŭ niawoli i jakija wučylisia ŭ karaleŭskich škołach, najbolšuju ŭwahu na siabie źwiarnuŭ Daniła. Sam Nabuchadanozar pryznawaŭ, što Daniła šmat wyšej staić za ŭsich mudracoŭ, jakija byli ŭ jaho carstwie. I sapraŭdy, Daniła za swaju nabožņaść atrymaŭ ad Boha wialikuju mudraść i dar prarakawańnia.
Adzin raz Nabuchadanozar mieŭ son, jaki zrabiŭ na jaho wialikaje ŭražańnie, ale, jak heta časta bywaje ŭ takich wypadkach, nia moh jaho sabie prypomnić. Nabuchadanozar paklikaŭ usich swaich waražejaŭ i mudracoŭ i zahadaŭ im, kab jany jamu hety son prypomnili i rastłumačyli. Adnak nichto nia moh dakanać takoj trudnaj rečy. Tahdy paklikali Daniłu. Danila, aświečany ducham Božym, adhadaŭ heny son i tak jamu škazaŭ: „Ty, karol, bačyŭ u śnie wialikuju fihuru, jakaja mieła haławu z zołata, plečy i hrudzi z sierabra, siaredzinu cieła z miedzi, nohi z žaleza, a stupni z hliny. I woś kamień wialiki adarwaŭsia ad hary, kala katoraj stajała taja fihura í ŭderyŭ u hlinianyja kancy noh i raźbiŭ tuju fihuru, a sam zrabiŭsia wialikaj haroju i napouniŭ usiu ziamlu".
„Haława z zołata — heta babilonskaje karaleŭstwa, kazaŭ dalej Daniła, potym paŭstanie inšaje, jakby z sierabra, a treciaje budzie padobnaje da miedzi, čaćwiertaje — da žaleza. U hetym časie paŭstanie nowaje waładarstwa, jakoje budzie trywać na wieki.
„Boh pakazaŭ karalu, što maje pryści".
Pačuŭšy hetyja słowy Nabuchadanozar zrazumieŭ swoj son i skazaŭ: Sapraŭdy, Boh waš jość Boham nad usimi bahami i Waładarom nad usimi waładarami" — i zrabiŭ Daniłu swaim namieśnikam.
