jany hołyja. Zaŭstydalisia jany sami siabie i Boha, sšyli sabie z liścia zasłony i pačali chawacca pamiž rajskimi drewami.
Heta byŭ pieršy hrech na ziamli i dziela hetaha zawiecca jon pierwarodnym. Byŭ jon duža ciažki, bo pieršyja ludzi bolš pawieryli złomu duchu, čym Bohu, padniali pychu ŭ sercy swaim i zachacieli nawat zraŭniacca z Boham. Za hety hrech Boh nałažyŭ karu na pieršych našych baćkoŭ, i nia tolki na ich, ale j na ceły rod ludzki, jaki ad ich pajšoŭ.
Św. Pisańnie tuju krainu, dzie byŭ Raj, zawie Eden, što značyć: roskaš. Dzie jon byŭ? Wučonyja najbolš zhadžajucca na toje, što jon byŭ u siańniašniaj Armenii abo Mezopotamii, dzie pływuć reki Tyhr i Eŭfrat. Hetyja reki ŭspaminajucca ŭ Biblii pry apisanni Raju.
U zahadzie Božym abrablać i ścierahčy Raj kryjecca abawiazak pracy. Kožny čaławiek pawinien pracawać pawodle swajho stanowišča i mahčymaści.
Pieršyja ludzi byli stworany ŭ stanie świataści i łaski Božaj. Jany byli nieśmiarotny, nie padlehali chwarobam, mieli jasny rozum i silnuju wolu, skłonnuju da dobraha, ale pamima hetaha, wola ich była wolnaja i zatym jany mahli ŭpaści ŭ hrech.
"Drewa žyćcia" mieła tuju asabliwaść, što płady jahonyja mahli paddzieržwać u čaławieku świežaść žyćcia pryrodnaha i nadpryrodnaha. (Pieršaŭzor i padabienstwa Najświaciejšaha Sakramentu). Čaławiek, słuchajučy Boha i karystajučysia z pładoŭ drewa žyccia", moh zdabyć dla siabie poŭnuju nieśmiarotnaść cieła. Ale hrech pieraškodziŭ hetamu.
§ 5 KARA ZA HRECH.
Kali našyja baćki zhrašyli, to Boh, katory ŭsiudy jość i ŭsio widzić, pramowiŭ da Adama i spytaŭsia, dzie jon i čamu jon skryŭsia. Adam adkazaŭ, što jon baicca Boha i stydajecca, bo jon hoły. Tahdy Boh adkazaŭ Adamu: „A chto tabie pakazaŭ, što ty hoły? Ci nia jeŭ ty płodu z zabaronienaha drewa"? Adam adrazu pryznaŭsia da hrechu, ale pačaŭ winu składać na swaju žonku, kažučy, što heta jana winawata wa usim. Boh spytaŭsia ŭ Ewy, čamu jana hetak zrabiła, ale taja adkazała, što wuž jaje źwioŭ da hrachu.
Ale Boh nie pryniaŭ hetych adhaworak i pakaraŭ usich pa sprawiadliwaści. Nasampierš Boh żwiarnuŭsia da wuža i skazaŭ jamu: za toje, što ty hetak zrabiŭ, praklaty budzieš spamiž usiej žywioły, na hrudziach swaich poŭzać budzieš i budzieš jeści ziamlu praz usie dni žyćcia swajho, a žančyna (h. zn. Maci Božaja) satre haławu tabie.
A da Ewy Boh skazaŭ: pawialičycca hora twajo, budzieš mieć šmat bolu i biady pry hadawanni dziaciej i budzieš paddana twajmu mužu.
Potym źwiarnuŭsia Boh da Adama i skazaŭ jamu: za pastupak twoj ziamla dla ciabie budzie praklata. Cierni i asot jana tabie radzić budzie; u wialikaj pracy i trudoch z jaje žyć budzieš, pracaj i potam budzieš zarablać na chleb twoj, až da
