waryŭ hetak, bo chacieŭ ŭnočy wyciahnuć Jazepa z studnij wiarnuć backu.
Jak tolki pryšoŭ Jazep da bratoŭ, jany schwacili jaho, źniali z jaho tuju strojnuju adziežu, što baćka jamu sprawiŭ i ŭkinuli ŭ studniu, a sami pasieli pałudnawać. Jakraz u hetu paru jechali tudoju kupcy, katoryja wiaźli roznyja tawary ŭ Ehipiet. Juda, adzin z Jazepawych bratoŭ, skazaŭ: što-ž nam prybudzie z taho, što my zabjom swajho brata. Lepš pradadziom jaho hetym kupcom. Braty, padumaŭšy, prystali na heta. Tady wyciahnuli Jazepa z studni i pradali jaho tym kupcom za 20 srebnikaŭ.
A Rubena tady jakraz nia było. Kali jon wiarnuŭsia j hlanuŭ ŭ studniu, to ŭžo Jazepa tam nie znajšoŭ. Jon z žałaści až raździor na sabie adzieńnie j pajšoŭ pytacca ŭ bratoŭ, dzie jany dzieli Jazepa.
A braty tymčasam zabili kaźlanio, krywioju jaho wymazali Jazepawu wopratku i pasłali jaje baćku, kažučy, što woś my znajšli adzieńnie na puščy, mo' heta adzieńnie twajho syna? Jakub paznaŭ adziežu swajho syna i zapłakaŭ horka. Jon byŭ peŭny, što dziki źwier źjeŭ Jazepa na puščy j doŭhi čas nia moh supakoicca, usio płakaŭ pa swaim synie, kažučy: "sapraŭdy i ja z žalu pajdu za maim synam na toj świet".
Imiony 12 Jakubawych synoù woś jakija: Ruben, Symon, Lewi, Juda, Isachar, Zabulon, Dan, Neftal, Gad, Aser, Jazep i Benjamin.
Sny daŭniej mieli ŭ ludziej wialikaje značeńnie, na ich časta hladzieli jak na abjawu woli Božaj. Jano praŭda, što časam Boh pasyłaje ludziam son, kab adkryć im tajomnyja abo pryšłyja rečy, ale naahuł sny jość zusim naturalnym zjawiščam, nia majučym nijakaha značeńnia u žyćci, dyk wieryć im było-b rečaj nierazumnaj i zababonnaj.
Ludzi daŭniej mieli zwyčaj z wialikaha žalu raździrać (raschrystywać) sabie na hrudziach adziežu. Taki čaławiek raździraŭ adziežu u tym miescy, dzie jana zašpilwałasia na hrudziach.
Jazep byŭ padabienstwam p. Jezusa, bo jak Jazep byŭ pradany praz swaich bratoŭ, tak p. Jezus byŭ pradany praz swajho wučnia.
Jazep u Ehipcie. Tymčasam kupcy prywiaźli Jazepa ŭ Ehipiet i tam pradali jaho, jak niawolnika, adnamu wažnamu panu, katory byŭ načalnikam karaleŭskaj stražy. Pan hety zwaŭsia Putyfar. Jon nadta palubiŭ Jazepa za jaho sumlennaść i sprawiadliwaść i zrabiŭ jaho haspadarom swajho domu. Ale ŭ Putyfara była nadta niahodnaja žonka; jana pačała namaŭlać Jazepa da drennych pastupkaŭ, ale Jazep nie zhadziŭsia. Tahdy jana ŭdała Jazepa pierad swaim mužam. Putyfar zahniewaŭsia na Jazepa j za karu pasadziŭ jaho ŭ wastroh.
Ale j u wastrozie Boh nie pakinuŭ Jazepa. Za dabratu j sprawiadliwaść načalnik taho wastrohu zrabiŭ jaho dahladčykam nad druhimi wiaźniami. Pad toj čas apynułasia ŭ was-
