Kali skončylisia dni pasłuhawańnia pry światyni, Zacharyjaš wiarnuŭsia ŭ swoj dom.
Izraelity wielmi sumawali, kali nia mieli patomstwa, a dziaciej uwažali za bahasławienstwa Božaje, zatym zrazumiełaja dla nas budzie malitwa ŭsich starazakonnych baćkoŭ, kab Boh daŭ im patomstwa.
Swiatynia Božaja dzialiłasia zasłonaju — tak jak i daŭniej — na miesca Światoje i Najświaciejšaje (Światoje światych). U miescy Światym stajaŭ siamiświetačny lichtar; stoł na achwiarnyja chlaby i, pierad samaj zasłonaj, aŭtar dla kadžeńnia. Narod u światyniu nia ŭchodziŭ, a stajaŭ na dziadzincy Dziadzincaŭ kala światyni było 4: dziadziniec dla kapłanaŭ, dzie stajaŭ aŭtar dla cełapalnych achwiaraŭ, dziadziniec dla Izraila, katory swaim paradkam dzialiŭsia na dźwie čaści: dziadziniec dla mužčyn i dziadziniec dla žančyn — i ŭrešcie dziadziniec dla pahanaŭ, kudy mieli prawa ŭwachodzić i nie žydy. Kožny dziadzinieć byŭ akružany raskošnaj kalumnadaj (budyninaj na staŭboch). Łahodny klimat Palestyny dawaŭ mahčymaść narodu malicca na dziadzincy abo pad kalumnadaj.
Službu božuju ŭ światyni adpraŭlali światary (kapłany) pa čarzie, padzielanyja na 24 addzieły abo źmieny. Nia ŭsie światary žyli pry światyni, wialikaja čaść ich žyła pa roznych haradoch i miastečkach Palestyny; kali prychodziła na ich čarha adpraŭlać nabaženstwa, jany išli ŭ światyniu i tam adpraŭlali swaju pawinnaść. Adny składali achwiary krywawyja na dziadzincy, druhija dahledali, kab była aliwa ŭ świetačach lichtara, a adzin z ich pasłuhawaŭ pry kadzilnym aŭtary. Woś hetaja słužba wypała jak-raz Zacharyjašu.
U miescy Najświaciejšym, dzie daŭniej stajała Arka Umowy, ciapier było pusta, bo arka była źniščana pry ŭziaćci Jeruzalima Nabuchadanazoram. U Now. Zakonie, u našych ciapierašnich światyniach, u miescy Najświaciejšym zamiest staradaŭnaj Arki staić Tabernakulum (jak-by damok, šacior), u katorym pierachowywajecca Najświaciejšy Sakrament.
Ci wy bačyli Tabernakulum? Jak jano wyhladaje? Što pierad im haryć?
§ 3. ŹWIESTAWAŃNIE PRYCHODU NA ŚWIET JEZUSA CHRYSTA.
Paśla taho, jak było abwieščana Zacharyjašu, možna było zrazumieć, što Boh niaŭbawie pašle i abiacanaha Mesyjaša-Chrystusa, bo-ž Jan mieŭ być jahonym papiarednikam i pryhatowić jamu darohu. Ale chto-ž mieů być matkaj jahonaj, jakoju pawodle praroka Izajaša mahła być tolki Dziewa?
U tym časie žyła ŭ Halilejskaj krainie, u miastečku Nazaret, čystaja dziawica, swajačka św. Elžbiety, na imia Maryja. Jana była z rodu Dawida, baćkami jaje byli św. Jachim i św. Hanna. Woś-ža hetuju čystuju dziawicu Boh wybraŭ na matku swajmu Synu.
Adzin raz, kali Najśw. Dziewa Maryja maliłasia da Boha, staŭ pierad jej pasłany ad Boha anieł Habryjel i skazaŭ jej: „Prywitana budź, Maryja, poŭnaja łaski, Pan z taboju, bahasłaŭlena ty miž žančynaŭ“. Pačuŭšy hetyja słowy, Maryja strywožyłasia i nia wiedała, što-b mieła značyć hetaje prywitańnie. Ale anieł skazaŭ jej: „Nia bojsia Maryja, bo ty znajšła łasku u Boha, woś pačnieš u łonie i rodziš syna i dasi jamu imia Jezus. Jon budzie wialiki i budzie nazwany Synam
