ŭwajści. Jezus wymahaje ad ludziej pieramieny serca i dušy: toj uwojdzie ŭ jahona waładarstwa, chto pieramienić swajo nutranoje žyćcio pawodle lubowi Boha i bližniaha. I hetaje waładarstwa — heta nie waładarstwa miača i siły, ale ducha i praŭdy. Užo św. Jan wiaściu nie ziamnoje waładarstwa, a niabiesnaje: „Pakutu čyniecie, bo ŭžo prybliziłasia waładarstwa niabiesnaje". Jak św. Jan tak i Jezus adbiahajuć ad tahačasnych žydoŭskich paniaćciaŭ ab ziamnym waładarstwie Mesyjaša, a waročajucca da paniaćciaŭ, jakija pašyrali praroki, h. zn. da suświetnaha waładarstwa ducha. Jezus daje zrazumieć swaim słuchačom, što pryjšoŭ nie na toje, kab pieramahčy, jak niekali Juda Machabej, worahaŭ Izraila, ale kab ustanawić suspolnaść duš ludzkich z Boham i pamiž saboju i hetu suspolnaść abapiorci na lubowi Boha i bližniaha. Hetyja praŭdy Chrystus wykazwaje praz usio swajo publičnaje nawučańnie, a asabliwa ŭ nahornaj nawucy.
Tymčasam relihijnaje žyćcio i naahuł paniaćci ab relihii ŭ žydoŭskaha narodu byli ŭ tym časie zusim inšyja, jak wiaściŭ Chrystus. Praŭda, što na pahlad žydy byli ŭ tym časie wielmi relihijnymi. Moža ŭ nijakim časie hety narod nia byŭ tak addany prawu Majsieja, jak tahdy, moža nikoli nia składaŭ stolki achwiaraŭ i nie abchodziŭ z takoj nabožnaściaj roznych świat, jak u časach Chrystusa. Ale ŭsie hetyja nabaženstwy, usie achwiary i inšyja relihijnyja praktyki, jak malitwa, post, dareńnie ŭbohich byli tolki pawiarchoŭnyja, biaz dušy i hłybiejšaha źmiestu.
Žydoŭski narod hladzieŭ na relihiju, jak na ŭmowu — kantrakt z Boham. A kožnaja ŭmowa zabawiazwaje nia tolki adnu staranu, ale abiedźwie: kali adna starana nia wypaŭnić uziatych na siabie zabawiazańniaŭ, to daje powad druhoj staranie sarwać umowu. Zatym wučonyja ŭ Zakonie, bajučysia, kab Boh ich nie adkinuŭ, sami staralisia spaŭniać Zakon i staralisia da hetaha prywieści ŭwieś narod. Tolki jany zabylisia ab tym, što treba pieradusim źwiarnuć uwahu na istotu prawa, a potym užo na źwierchniaje jaho spaŭniańnie praz roznyja abrady i praktyki.
Pamiž „wučonymi ŭ Zakonie“ i narodam było pašyrana ŭ toj čas prakanańnie, što ŭžo samaje tolki pachodžańnie ad Abrahama daje prawa naležać da waładarstwa Mesyjaša i da wiečnaha zbaŭlennia. Wiera ŭ Boha i praŭdziwaja relihija
