sa mnoju". Tahdy skazaŭ jamu Piotr: „Panie, abmyj nia tolki nohi maje, ale ruki i haławu“. A Jezus adkazaŭ jamu: „Chto abmyty, tamu bolej nia treba, jak tolki nohi pamyć i jon uwieś čysty. I wy čystyja, ale nia ŭsie" (bo jon wiedaŭ, chto jaho mieŭ wydać, zatym i skazaŭ: wy nia ŭsie čystyja).
Jezus, pamyŭšy nohi, iznoŭ sieŭ da wiačery i skazaŭ da swaich wučniaŭ: „Wy wiedajecie, što ja wam zrabiŭ? Wy mianie nazywajecie wučyciel i Hospad — i dobra robicie, bo tak i jość. Dyk kali ja, budučy Hospadam i wučycielam, pamyŭ nohi wašyja, to i wy pawinny adzin adnamu myć nohi, bo ja wam daŭ prykład, kab i wy rabili tak, jak ja wam zrabiŭ".
I jašče mnoha hawaryŭ da ich Jezus, a potym užaliŭsia ŭ dušy i sa smutkam skazaŭ: „Sapraŭdy, sapraŭdy kažu wam, adzin z was mianie zdradzić". Wučni pahlanuli adzin na druhoha i, nia wiedajučy, ab kim haworyć, pačali pytacca: „Panie, ci-ž heta ja?" A Jezus adkazaŭ: „Adzin z dwanaccaci, katory mačaje ruku sa mnoju ŭ misie, toj mianie zdradzić. Jano-ž Syn čaławiečy idzie tak, jak napisana ab im, ale hora tamu čaławieku, praz katoraha jon budzie wydany - lepiej było-b tamu čaławieku, kab jon byŭ nie naradziŭsia".
Wučni, pačuŭšy hetaje, jašče bolej strywožylisia, bo nia wiedali ab kim haworyć. Tahdy Piotr źwiarnuŭsia da wučnia, katoraha Jezus wielmi lubiŭ (Jana) i katory siadzieŭ blizka Jezusa i skazaŭ jamu: „Spytajsia, ab kim haworyć?" Jan schiliŭ haławu na hrudzi Jezusa i pacichu spytaŭ: „Panie, chto heta"? Adkazaŭ jamu Jezus: „Toj, kamu ja pamaknuŭšy dam chleb". I abmaknuŭ chleb i daŭ Judzie z Karyjotu. Tahdy ŭ serca Judaša ŭwajšoŭ šatan, ale kab adwiarnuć ad siabie ŭwahu, jon tak-ža spytaŭsia: „Panie, ciž heta ja"? Ale Jezus adkazaŭ jamu: „Što maješ rabić, rabi chutčej“.
Hetych słoŭ nichto nie zrazumieŭ, niekatoryja wučni nawat padumali, što Jezus zahadaŭ jamu kupić usiaho patrebnaha na świata abo abdaryć ubohich, bo Judaš nasiŭ pry sabie supolnyja hrošy. Judaš źjeŭ padany kusok chleba i zaraz wyjšaŭ. Była ŭžo noč.
Ustanaŭlennie św. Eŭcharystyi. Wiačera ŭžo prybližałasia da kanca. Tahdy Jezus pastanawiu dać ludziam toje, što niekali abiacaŭ: swajo Cieła i Kroŭ, kab złučycca z ludźmi i prabywać z imi na wieki. Dyk uziaŭ chleb, bahasławiu jaho, łamaŭ, dawaŭ swaim wučniam i kazaŭ: „Biarecie i ješcie: bo hetaje jość cieła majo".
Potym uziaŭ kielich (čaru) z winom, učyniŭ padziaku, bahasławiu jaho i daŭ im kažučy: „Biarecie i piecie z betaha žsie, bo hetaja jość kroù maja Nowaba Zakonu, jakaja budzie pralita za was i za mnohich na adpuščeńnie hrachoŭ".
„Heta čyniecie na maju pamiatku".
