źwiernucca da Boha z prośbaj pomačy, čujucca kudy macniejšymi ŭ roznych napaściach złoha ducha abo błahich ludziej.
Jakaja była intencyja Judaša ŭ zdradzie Jezusa — zhadać trudna. Moža jon chacieŭ takim sposabam pawialičyć supolnuju kasu, jakaja była ŭ jaho rukach, moža hetyja srebniki chacieŭ uziać dla siabie, bo byŭ wielmi prahawity na hrošy i ŭžo pierad tym braŭ hrošy z supolnaje kasy, a moža była jakaja Inšaja pryčyna jahonaj zdrady ― Boh adzin wiedaje.
Paznaŭšy swaju winu, Judaš, zamiest taho kab iści i prasić u Jezusa darawańnia za swoj hrech, paddaŭsia rospačy i skončyŭ samahubstwam.
I tak z apostała, dziela swaje prahawitaści, staŭsia spačatku złodziejam. a potym bohaadstupnikam i zdrajcam, a ŭrešcie samahubnikam... Woś da čaho dawodziać čaławieka złyja nachiły, kali ŭ paru ich nia strymać.
Usie prysudy śmierci, jakija wydawała Wialikaja Žydoŭskaja Rada nia mieli praŭnaj siły, pakul ich nie paćwiardziŭ rymski starasta ― zatym źwiazanaha Jezusa Rada adasłała da Piłata, katory tahdy prawiŭ Judejaj jak starasta i namiesnik Rymskaha cezara.
Było jašče rana. Staršyja žydoŭskija nie chacieli ŭwachodzić u dom Piłata, kab nie apahanicca (pawodle žydoŭskaha prawa ŭ dom pahanca nia možna było ŭwachodzić, kab nie zaniačyścicca pierad światam)- zatym prasili Pilata, kab jon wyjšaŭ da ich. Piłat wyjšaŭ. Kali jon uhledziŭ źwiazanaha Jezusa, spytaŭ u žydoŭ: U čym wy abwinawačwajecie hetaha čaławieka? Staršyja nie chacieli adrazu kazać usiaho jasna i adkryta i hetym samym wyjaŭlajuć usiu sprawu — dyk ad kazali ahulna: Kab jon nia byŭ złačynca, to my jaho nia wydawali-b tabie.
Piłat adrazu dahadaŭsia, što sprawa datyčyć niejkaha relihijnaha sporu pamiž žydami i zatym skazaŭ: „Waźmiecie i asudziecie jaho pawodle wašaha prawa" i, skazaŭšy hetaje, chacieŭ adyjści. Ale staršyja zatrymali jaho i skazali: „Nam nia možna karać śmierciaj nikoha, a jon zasłužyŭ na jaje". Adnak, bačačy, što Piłat nia choča ŭmiešwacca ŭ ich relihijnyja spory (a hetych sporaŭ było ŭ žydoŭ šmat), staršyja pačali winawacić Jezusa ŭžo nia ŭ tym, što Jezus bluźnić, nazywajučy siabie Synam Božym (bo heta nia mieła pierad pahancam Piłatam nijakaha značeńnia), a znajšli inšuju winu i skazali: „My prakanalisia, što jon buntuje narod, zabaraniaje płacić padatki cezaru i haworyć, što jon jość Chrystus — karol".
Hetyja abwinawačwańni byli ŭžo dla Piłata wažnymi i zatym jon, jak rymski starasta, musiŭ daśledawać usiu sprawu. Dyk wiarnuŭsia da swajho pasadu, dzie adbywalisia sudy, zahadaŭ prywiaści tudy Jezusa i začaŭ wypytywać, ci Jezus jość sapraŭdy karalom žydoůskim? Jezus adkazaŭ jamu: „Tak, ja jość karol, ale karaleŭstwa majo"nia z hetaha świetu. Kali-b jano było z hetaha świetu, to słuhi maje zmahalisia-b, kab
