ŭ Aliŭnym sadzie a potym u ciamnicy, nia moh nieści ciažkoha kryža (kryž zwyčajna mieŭ 3 metry daŭžyni i papiarečka paŭtara metra), dyk časta zatrymliwaŭsia ŭ darozie i nawat padaŭ. Žaŭniery, bajučysia, kab Jezus nie pamior u darozie, prymusili adnaho čaławieka, Symona Cyrenejčyka, jaki išoŭ z pola u horad, nieści kryž Jezusa.
Za Jezusam išła wialikaja hramada ludziej, adny z cikawaści, kab pahladzieć na kaźń, druhija z nienawiści, a inšyja z žałaści. Pamiž hetymi apošnimi było šmat žančyn, jakija, idučy za Jezusam, hołasna płakali. Jezus żwiarnuusia da ich i skazaŭ: „Dočki jeruzalimskija, nia płačcie nada mnoju, ale płačcie lepš sami nad saboju i nad synami wašymi. Bo kali hetak z zialonym drewam robiać, to što budzie z suchim (heta znača: kali ja światy i niawinny hetak ciarplu, to što budzie z hrešnymi)?
U darozie adna z žančyn (Weronika) padyšła da Jezusa i chustaju abciorła jamu twar ad krywi i potu.
Urešcie pryšli na miesca kaźni, jakoje lažała tuž za horadam. Asudžanym na ŭkryžawańnie dawali da pićcia kisłaje wino, źmiašanaje z horkaj jak žoŭć mirraj. Hety napitak pryćmiewaŭ rozum i asłablaŭ bol, jaki adčuwali ŭkryžawanyja. Prawa pazwalała dawać asudžanym hety napitak, kab źmienšyć ich ciarpieńni, ale Jezus, pakaštawaŭšy, nie zachacieŭ pić, chočučy pamierci z cełaj prytomnaściaj i adčućciom tych muk, jakija ŭziaŭ na siabie za nas hrešnych.
Tahdy žaŭniery ŭziali jaho i ŭkryžawali.
Razam z Jezusam ukryžawali takža dwuch razbojnikaŭ, adnaho pa adnej staranie, a druhoha pa druhoj.
Rymskaje prawa zahadywała nad kožnym ukryžawanym prybiwać tabličku z napisam winy, za jakuju chto byŭ asudžany na hetu śmierć; hety nadpis byŭ robleny u troch mowach: žydoŭskaj, hreckaj i łacinskaj - dyk Piłat zahadaŭ prybić da kryža, na katorym wisieŭ Jezus, taki nadpis: „Jezus Nazarenski karol Judejski" (skaročanaje: J. N. R. J.).
Hety nadpis zrazumieli žydy jak abrazu dla siabie, zatym staršyja duchoŭnyja pryšli da Piłata i skazali: „Nia pišy „Karol Judejski," ale: „Jon kazaŭ, što jość karol Judejski." Adnak Piłat, katory na sudzie byů nadta bajaźliwy i miahki, ciapier z spoźnienaj ŭžo stojkaściaj zajawiŭ: „Što ja napisaŭ, to i napisaŭ."
Paśla ukryžawańnia žaŭniery dzialili pamiž saboju adzieńnie ukryžawanych, jakoje pawodle prawa pierachodziła na ich ułasnaść. Prystupili takža da padziełu adzieńnia Jezusa. A była adna suknia niasšywanaja, ale tkanaja ad wierchu až uniz. Žaŭniery paškadawali jaje rezać na čaści, ale skazali: „Kińma los, čyja jana budzie." I kinuli los i zabraŭ jaje toj,
