kab spoŭnilasia ŭsio toje, što aba mnie napisana ŭ Zakonie Majsieja, i ŭ prarokach i ŭ psalmach." I daŭ im zmysł, kab mahli razumieć Pisannie.
Paśla jašče raz źwiarnuŭsia da ich sa sławami: „Supakoj wam! Jak mianie pasłaŭ Ajciec, tak i ja was pasyłaju." Skazaŭšy hetaje, tchnuŭ na ich i pramowiŭ uračysta: „Waźmiecie Ducha Światoha, katorym adpuścicie brachi, buduć adpuščany, a katorym zatrymajecie, buduć zatrymany." Paśla hetych słoŭ źnik im z wačej.
A Tamaš, adzin z dwanaccaci, nia byŭ tahdy razam z usimi. Kali-ž jon pryšoŭ, hawaryli jamu wučni, što widzieli Jezusa. Ale Tamaš nie chacieŭ hetamu wieryć i skazaŭ: „Kali nia ŭhledžu na rukach jahonych znaku ad ćwiakoŭ i nie ŭłažu palca majho ŭ miesca ćwiakoŭ i nie ŭłažu ruki majej ŭ bok jahony - nie pawieru.“
A pa waśmi dniach byli iznoŭ sabraŭšysia wučni jahony ŭ domie i Tamaš byŭ razam z imi. Tahdy iznoŭ uwajšoŭ da ich Jezus praz začynienyja dźwiery i, staŭšy pasiarod ich, skazaŭ: "Supakoj wam." A potym źwiarnuŭsia da Tamaša i skazaŭ jamu: „Ułažy palec swoj siudy i ahladaj ruki maje, padymi ruku twaju i ŭłažy ŭ bok moj, a nia budź niawiernym, ale wieručym." Tamaš, pačuŭšy hetyja słowy, skazaŭ z poŭnaj wieraj: "Pan moj i Boh moj." A Jezus jamu adkazaŭ: „Ty ŭwieryŭ, Tamaš, zatym što mianie bačyŭ. Bahasłaŭleny, katoryja nia bačyli, a ŭwieryli."
Jezus zwaročwajecca da Tamaša z takimi samymi sławami, jakimi pierad hetym Tamaš wykazwaŭ swaju niawieru ŭ uskrašeńnie Jezusa i kaža jamu ŭłažyć ruku ŭ swaje rany. Hetym Jezus daje jamu zrazumieć, što ŭžo wiedaje ab usim i łahodna wyhawarwaje Tamašu jahonuju lohkadumnaść ― bo nia možna staŭlać Bohu takich warunkaŭ, jakija pastawiŭ Tamaš. Adnak, datknuŭšysia da ranaŭ Chrystusa, Tamaš uskrykwaje: Pan moj i Boh moj.
Zaraz u pieršy dzień paśla swajho Uskrašeńnia Jezus choča abdaryć čaławiectwa łaskami, wypływajučymi z jaho mučeńnia i śmierci: jon daje apostałam i ich nastupnikam uładu adpuščannia hrachoŭ, kab błudziačaje i hrešnaje čaławiectwa zaŭsiody mahło atrymać darawannie hrachou i hetym samym zdabyć dla siabie supakoj dušy, jakoha Jezus tak žadaje dla ŭsich, kažučy: Supakoj wam. A hrešny čaławiek nia maje hetaha Božaha supakoju ŭ dušy swajej.
Ale Chrystus daŭ uładu nia tolki adpuščać hrachi, ale i zatrymoŭwać ich — a heta moža być tolki tahdy, kali majučyja ŭładu adpuščannia i zatrymliwańnia hrachoŭ, buduć wiedać, jakija hrachi adpuścić, a jakija zatrymać. Zatym i adbywajecca spowiedź z hrachoŭ pierad tymi, jakija atrymali hetu ŭładu: pierad kapłanami i biskupami. Na spowiedzi hrešnik wykazwaje swaje hrachi, a kapłan abo biskup abo adpuščaje jamu hrachi abo zatrymliwaje, nie dajučy jamu razhrašeńnia. Nie daje razhrašeńnia tahdy, kali hrešnik nia wart hetaha (nia choča wiarnuć kradzienaha, choć moža heta zrabić, nia choča naharadzić ludziam za zroblenuju kryŭdu, nia kajecca za swaje hrachi i h. d.).
