Starasta, pierahawaryŭšy z žydoŭskaj Radaj, skazaŭ: „Apelawaŭ ty da cezara, da cezara i pojdzieš",—i wysłaŭ jaho razam z inšymi wiaźniami pad stražaj u Rym.
U darozie sotnik, jaki byŭ nad stražaj, abchodziŭsia z Paŭłam paludzku, jon dazwalaŭ Paŭłu hawaryć z tymi chryścijanami, jakija chacieli jaho adwiedać u tych haradoch, dzie karabiel zatrymoŭwaŭsia. Tak dapłyli da wyspy Krety. Tam karabiel zatrymaŭsia na daŭžejšy čas i Pawał radziŭ pierazimawać na hetaj wyspie, adnak sotnik za radaj styrnika (kirujučaha karablom) rušyŭ u dalejšuju darohu.
Ale ŭ darozie spatkała ich wialikaja bura i zahnała karabiel až da bierahoŭ wyspy Malty. Tam karabiel raźbiŭsia, a ludzi, chto na łodkach, a chto na doškach, dapłyli da bierahu. Ludzi taje wyspy wietliwa pryniali niaščasnych padarožnych i razłažyli ahoń, kab jany mahli absochnuć i abahrecca. Pawał razam z inšymi źbiraŭ suchija halinki i kidaŭ na ahoń. U hety moment jadawitaja źmiaja zubami pryčapiłasia da jahonaj ruki. Bačačy heta, usie padumali, što Pawał niejki wialiki złačynca, bo tolki što wyratawaŭsia ad śmierci ŭ mory, a ŭžo jaho kusaje źmiaja. Ale Pawał abtros źmiaju z swaje ruki ŭ wahonń i ničoha jamu drennaha nia stałasia, nawat ruka nia spuchła. Tahdy zababonnyja ludzi pačali jaho ŭwažać za niejkaha boha, jaki pryniaŭ ludzkuju formu.
Try miesiacy prabyŭ Pawał na Malcie, nawučajučy ludziej i azdaraŭlajučy chworych, a kali wyjaždžaŭ na karabli ŭ Rym, žychary taje wyspy rastawalisia z im z wialikim žalem.
Kali Pawał prybližaŭsia da Rymu, wyšli jamu na spatkańnie tamašnija chryścijanie. Ubačyušy ich, Pawał uzmacawaŭsia na dušy i dziakawaŭ Bohu, što i tut užo jość chryścijanie i što z takoju pašanaj adnosiacca da jaho.
Rymskija ŭłady nie pasadzili jaho ŭ wastroh, ale pazwolili jamu žyć na prywatnaj kwatery, tolki prystawili da jaho stražnika, katory jaho pilnawaŭ. Św. Pawał i tut nie apuskaŭ ruk, ale choć byŭ uwiaźnieny (jon nasiŭ kajdany na rukach), to usiož-taki prymaŭ chryścijan i ŭsich, chto chacieŭ dawiedacca praŭdy Božaj. Ciešyŭsia jon, što i ŭ łancuhoch moža pracawać dla Chrystusa i što jahonyja ciarpieńni prynosiać wialikuju karyść dla pašyreńnia chryścijanstwa - dyk radawaŭsia z praśledu i ŭcisku i inšych pabudžaŭ da radaści.
Pa dwuch hadoch Paŭła zwolnili i jon iznoŭ zaniaŭsia apostalskaj dziejnaściaj, adwiedwajučy roznyja krai (jak napr. Hišpaniju), pisaŭ tak-ža piśmy da roznych kaściołaŭ, napaminajučy ich i nastaŭlajučy na dobruju darohu. Urešcie iznoŭ prybyŭ u Rym, dzie za praśledu Nerana byŭ ściaty miačom (u 67 hodzie pa Naradž. Chr.) i hetak pryniaŭ mučanickuju śmierć. Tak končyŭ swajo žyćcio apostał narodaŭ.
