spadabalisia Heradu, a asabliwa Heradyjadzie, tak što jana nahawarywała Herada nawat zabić św. Jana, ale Herad bajaŭsia narodu, bo ŭsie mieli św. Jana za praroka.
Ale woś zdaryŭsia wypadak, jaki byŭ pryčynaj śmierci św. Jana.
U tym časie, kali św. Jan siadzieŭ u wastrozie, nadyšou dzień Heradawych uradzinaŭ (jak-by imianinaŭ). Herad sprawiŭ wialiki bankiet, na jaki sprasiŭ šmat haściej. Padčas bankietu pryšła dačka Heradyjady, Salome i tancawała pierad haśćmi. Swaimi skokami jana tak padabałasia karalu, što toj abiacaŭsia dać jej usio, čaho tolki jana zažadaje, choć-by nawat paławinu karaleŭstwa. I hetaje swajo abiaçańnie paćwiardziŭ nawat prysiahaj.
Dziaŭčyna nia wiedała čaho jej zažadać dyk pajšła da matki na radu. Heradyjada, złaja na św. Jana za jaho sprawiadliwyja słowy, nawučyła dačku, kab jana pajšła i skazała karalu: „Daj mnie tut na misie haławu Jana Chryściciela". Dziaŭčyna hetak i zrabiła. Pačuŭšy hetakaje žadańnie, karol zasmuciŭsia, ale dziela haściej, jakija čuli jahonuju abiacanku, a tak-ža dziela prysiahi, jakuju daŭ dziaŭčynie, pasłaŭ u wastroh kata, zahadaŭ ściać św. Jana i pryniaści jahonuju haławu na misie. Kat spoŭniŭ zahad karala — haławu św. Jana prynios na misie i addaŭ dziaŭčynie, a taja zaniasła swajej matcy Heradyjadzie.
Tak zhinuŭ św. Jan, wialiki prarok i pustynnik, papiarednik Jezusa Chrysta.
Wučni św. Jana, dawiedaŭšysia ab śmierci swajho wučyciela, pryšli, uziali jahona cieła i z wialikaj pašanaj pachawali.
A Herad doŭhi čas paśla Janawaj śmierci nia moh uspakoicca, bo hryzła jaho sumleńnie, što zahubiŭ niawinnaha čaławieka. A kali zaraz paśla kaźni św. Jana Herad pačuŭ ab cudach Jezusa, sa stracham hawaryŭ, što heta Jan Chryściciel uskros i zatym cudy praz jaho dziejucca.
Św Jan končyŭ swajo žyćcio, jak mučanik za praŭdu i sprawiadliwaść. Adwažnyja i sprawiadliwyja słowy časta nie padabajucca silnym hetaha świetu. Św. Jan jość prykładam wialikaj świataści, strymliwaści i mužnaści. Wiadučy pustynnaje žyćcio, a potym nawučajučy i chryściačy narod, jon paświaciu stabie wialikaj idei: hatowić sercy ludzkija dla waładarstwa Božaha, dla Chrysta. Pry hetym strymliwaŭ siabie ad usialakaj roskašy ŭ adzieńni. ježy i pitwie. Jezus nazywaje jaho najbolšym z prarokaŭ, a Kaścioł ustanawiŭ dzień jaho ŭradzinaŭ (24 čerwienia) i dzień jaho śmierci (29 žniunia), u katorych abchodzić pamiatku pa hefym wialikim čaławieku.
Herad (Antypas) pakazaŭ wialikuju slabaść woli i niesprawiadliwaść, bo zahadaŭ ściać niawinnaha čaławiek — i hety swoj zahad wydaŭ nie na sudzie, a na bankiecie, budučy pjanym, pad skoki dziaŭčyny i apirajučysia na swaim nierazwažnym słowie, paćwierdžanym prysiahaj. Prysiaha jahona była niawažnaj, bo prysiahać možna tolki ŭ wialikaj patrebie i to nie na złyja rečy, a na dobryja. Kali chto prysiahnie na drenny pastupak, to prysiaha jość hrešnaj i nie abawiazuje taho, chto prysiahaŭ.
