užo byŭ pryšoŭšy, ale nie paznali jaho i zrabili z im, što chacieli. Taksama i Syn čaławiečy budzie ciarpieć ad ich“.
Ciapier wučni zrazumieli, što hawaryŭ im ab Janie Chryścicielu.
Pamiatku Pieramianieńnia Jezusa Chrysta (Spasa) kaścioł abchodzić 6 žniŭnia. Hetaje Pieramianieńnie było wialikim uzmacnieńniem wiery ŭ apostalaŭ, jakija pačali chistacca ŭ praŭdziwaści swajho prakanańnia, što Chrystus jość Mesyjašam. Pawodle ichnaha prakanańnia Mesyjaš nia moh ciarpieć, a tolki panawać. Na świedkaŭ swaje Boskaje chwały Jezus wybiraje Piatra, Jakuba i Jana — hetych samych, pierad katorymi ŭ W. Čaćwier, na piaredadni swaje śmierci, u harodzie Getsemani, pakazwaje swajo praŭdziwaje čaławiectwa, abliwajučysia krywawym potam. Dyk woś hetych apostalaŭ robić ciapier świedkami swajho praŭdziwaha Bostwa.
Jezus, haworačy ab Haljašu, adrožniwaje swoj padwojny prychod na hety świet: ciapierašni i pry kancy świetu. Ciapier papiarednikam (jak-by Haljašam) byŭ św. Jan Chryściciel, a pry kancy świetu prydzie prarok Haljaš, jaki i naprawić usio, h. zn. prywiadzie žydoŭski narod da Chrystusa.
Azdaraŭlennie lunatyka. Kali nazaŭtra jany zychodzili z hary, spatkała ich wialikaja hramada narodu. Z narodu wyjšaŭ adzin čaławiek, upaŭ pierad Jezusam na kaleni i mocnym holasam pačaŭ jaho malić: „Panie, zžalsia nad synam. maim, bo jon lunatyk i wielmi mučycca: niačysty chwataje jaho i kidaje im, a jon pienicca i skryhoča zubami. Ja hawaryŭ wučniam twaim, kab wyhnali jaho i nie mahli“.
Bačyŭ P. Jezus, što ŭsim nie chwatała wiery: i backu lunatyka, i narodu, i nawat jahonym wučniam dyk żwiarnuŭsia da ich i skazaŭ: „O narodzie niawierny, dakul-ža ja budu z wami i dakul ja budu was ciarpieć? Prywiadziecie jaho siudy da mianie".
Chłapca prywiali. Kali jon nadchodziŭ, duch pačaŭ jaho tuzać, tak što chłopiec upaŭ na ziamlu i kidaŭsia i pieniŭsia. Jezus spytaŭsia ŭ backi: „Ad jakoha času hetak z im zdarajecca"? Baćka adkazaŭ: „Ad malenstwa; časta jaho duch kidaŭ i ŭ wahoń i ŭ wadu, kab jaho zabić; ale kali možaš, ratuj nas, zžalsia nad nami".
Jezus adkazaŭ: „Kali možaš uwieryć, dla wieručaha ŭsio mahčymaje". A baćka sa ślazami na wačach zahałasiŭ: „Wieru, Panie, pamažy majej niawiery".
Jezus, widziačy, što ŭžo adusiul źbiahajecca narod, pryhraziŭ duchu niačystamu i skazaŭ jamu: „hłuchi i niamy duchu, ja tabie zahadywaju: wyjdzi z jaho i ŭžo nikoli da jaho nie waročajsia". Zły duch, mocna strasanuůšy chłapcom, wyjšaŭ, a chłapiec upaŭ na ziamlu jak niažywy. Narod zakryčaŭ: Jon pamior. Ale Jezus uziaŭ jaho za ruku, padniaŭ i addaŭ zdarowaha baćku.
