Hraby ŭ Palestynie byli wielmi časta wykoŭwany ŭ skale i tudy, jak u wialikuju piačuru, kłali niaboščykaŭ. Uwachod u taki hrob zaŭsiody zakrywali wialikim kamieniem, kab časam dziki źwier nia ŭlez u mahilu i nie narušyŭ cieła. Chawali zaraz pa śmierci, ale pierad hetym cieła abmywali, namaščali darahimi alejkami (balsamawali), potym ukručwali cieła ŭ palotny i abwiazwali pajasami. U adzin hrob klali časam pa niekalki niaboščykaŭ.
Jezus tak razžaliŭsia nad hrobam swajho pryjaciela, nad ślaźmi ludziej i nad ludzkoju niadolaj, što až sam zapłakaŭ. Hetyja čaławiečyja ślozy Jezusa, wypływajučyja z jaho wačej, pramaŭlajuć da našaha serca časam bolej, jak jaho Boskaja moc.
Zmowa prociŭ Jezusa. Faryzei i starejšyja duchounyja, pačuůšy ab uskrašeńni Łazara, spałochalisia: jany bajalisia wialikaha ŭzrostu pawahi i značeńnia Jezusa pasiarod narodu. Dyk sklikali Wialikuju Radu i tak hawaryli: „Što nam rabić? Hety čaławiek robić mnoha cudaŭ ― kali jaho tak astawim, usie ŭwierać u jaho, a tady pryduć rymlanie i zabiaruć naš kraj i narod" (jany bajalisia buntu ŭ narodzie).
A najwyšejšy duchouny (archiświatar), na imia Kaifaš, skazaŭ: „Wy ničoha nia wiedajecie i nie razumiejecie, lepš kab adzin čaławiek umior za narod, čym uwieś narod mieŭ zhinuć". I pastanawili Jezusa zabić. Wydali nawat zahad, kab kožny, chto wiedaje, dzie jon prabywaje, danios, bo mieli jaho uziać. Ale Jezus z Betanii adyšoŭ za Jardan i tam prabywaŭ razam z swaimi wučniami.
Jezus haworyć ab swajej mucy. Jakraz tahdy nadychodziła świata Paschi. Narod z usich staron išoŭ u Jeruzalimskuju światyniu ― dyk i Jezus pakinuŭ kraj za Jardanam i pajšoŭ u Jeruzalim. Za im išła hramada jahonych apostałaŭ i wučniaŭ.
Heta ŭžo mieła być apošniaja Pascha Jezusa tut na ziamli.
Wiedajučy, što jaho čakaje, Jezus źwiarnuŭsia da apostałaŭ i skazaŭ im hetyja praročyja słowy: „Woś idziom u Jeruzalim i spoŭnicca ŭsio, što było napisana prarokami ab Synie čaławiečym. Budzie jon wydany staršym świataram i wučonym, katoryja asudziać jaho na śmierć i wydaduć pahancam. I buduć ździekawacca nad im, i źniewažać jaho, i aplujuć, a potym ubičujuć, i zabjuć, i jon na treci dzień uwaskreśnie".
Heta ŭžo było treciaje praroctwa Jezusa ab swajej mucy i śmierci, adnak i ciapier apostały nie zrazumieli, što da ich hawaryłasia, bo słowy hetyja byli zakryty ad ich. Jany ŭsio dumali ab ziamnym waładarstwie Chrysta i nawat ab tym, chto zajmie ŭ hetym waładarstwie pieršaje miesca.
