Dawida, toj pryznawaŭ jeho za Mesyjaša. Zatym faryzei tak aburajucca za hetyja słowy.
Ujezd Jezusa ŭ Jeruzalim byŭ jak-by pieršaj chryścijanskaj pracesijaj, u jakoj narod išoŭ za Jezusam i sławiu jaho roznymi pieśniami i kličami. I ciapier u pracesii idzie narod za Jezusam, ukrytym pad kryšynkaj chleba ŭ św. Hostyi i piaje nabožnyja pieśni, sławiačy Jaho dabratu i mahutnaść. Asabliwaje značeńnie maje pracesija na Božaje Cieła, jakaja adbywajecca pa wulicach haradoŭ i miastečak. Tahdy za ŭkrytym u Najśw. Sakramencie Jezusam iduć masy chryścijanskaha narodu, tak jak chadzili tahdy, kali Jezus žyŭ tut na ziamle.
U niekatoryja dni adbywajucca pracesii i biez Najśw. Sakramentu: u kožnuju zwyčajnuju niadzielu, u dzień św, Marka, u Kryžawyja dni (pierad Ušeściem), na Hramnicy, u Wierbnuju niadzielu, kali narod z wierbami abchodzić kala kaścioła. U kožnaj pracesii niasuć kryž — znak muki Chrystowaje i našaha zbaŭleńnia Biaz kryža pracesija nia budzie mieć relihijnaha charaktaru. Aproč kryža niasuć charuhwi, aŭtaryki i inšyja aznaki našaj relihii.
Pracesii majuć wialikaje relihijnaje značeńnie — heta budzie jak by manifestacyja našaha relihijnaha prakanańnia — zatym kožny wieručy čaławiek pawinien brać udzleł u pracesijach.
A ci wy chodzicie za pracesijaj? Ci wyjaŭlajecie swajo relihijnaje prakanańnie?
Pa pracesii na Wierbnuju niadzielu dźwiery kaścioła začyniajucca, adčyniajuć ich tolki tady, kali kapłan try razy stuknie kryžam u dźwiery. Heta robicca na toi znak, što praz kryž i śmierć Chrystus adčyniŭ nam nieba, jakoje dahetul było začyniena.
Jezus zapłakaŭ nad Jeruzalimam taksama jak i nad hrobam swajho pryjaciela Łazara. Z hetaha widać, jak lubiŭ jon swoj kraj i swoj horad i jak škadawaŭ jaho. I sapraŭdy, Jeruzalim u 40 hadoŭ paśla śmierci Jezusa byŭ zburany rymskim wojskam.
Na druhi dzień paśla swajho ŭjezdu ŭ Jeruzalim, h. zn. u paniadziełak, Jezus pajšoŭ z Betanii ŭ Jeruzalim i ŭ darozie pačuŭ hoład. Jakraz kala darohi stajała fihawaje drewa (smokwa), pakrytaje bujnaju listwoju. Jezus padyjšoŭ da jaho, kab pašukać na im płodu, ale aproč liścia nie znajšoŭ ničoha. Tady skazaŭ da drewa: „Niachaj-ža na tabie płod nia rodzicca na wieki". I zaraz-ža drewa pačało sochnuć.
A kali na druhi dzień (h. zn. u aŭtorak) Jezus iznoŭ prachodziŭ tudoju, wučni zaŭwažyli, što toje drewa, jakoje Jezus praklaŭ, ssochła až da samaha karennia — dyk źwiarnulisia da Jezusa sa sławami: „Wučyciel, woś toje drewa, katoraje ty praklaŭ, ssochła". A Jezus adkazaŭ im: „Kab wy mieli wieru i nie sumniewalisia, dyk nia tolki mahli-b zrabić hetak z fihawym drewam, ale nawat kab hetaj hare skazali: uźnimisia i kińsia ŭ mora stałasia-b".
Praklaćcie fihowaha drewa aznačała, što narod žydoŭski i synahoha mieli być adkinuty, bo nie prynieśli płodu. Bujnaja listwa aznačała ŭsie dary, jakimi Boh nadzialiŭ narod žydoŭski adnak hety narod nia prynios naležnaha płodu nawat tahdy, kali pryjšoŭ Mesyjaš, katory šukaŭ na im płodu i nie znajšoŭ — zatym hety narod budzie adkinuty.
