Tady kaža da swaich słuh: Wiasielle ŭžo hatowa, ale prošanyja nia byli hodnyja. Dyk idziecie na razdarožža i kaho tolki spatkajecie, kličcie na wiasielle.
Wyšli jahony słuhi na darohi i sabrali ŭsich, kaho spatkali: i dobrych i błahich ― tak što sabrałasia na wiasielle poŭna haściej.
A kali ŭwajšoŭ karol, kab pahladzieć na haściej, ubačyŭ tam čaławieka, nieadzietaha ŭ wiasielnuju wopratku i skazaŭ jamu: Čaławieča, jak ty ŭwajšoŭ siudy, nia majučy wiasielnaj wopratki? A jon maŭčaŭ. Tahdy skazaŭ karol słuham: Żwiažecie jamu ruki i nohi i wykińcie jaho won u ciemru, tam budzie płač i skryhot zuboŭ.
Bo mnoha jość paklikanych, ale mała wybranych".
Heta prypowieść uziata z uschodniaha žyćcia: tam i pa siońniašni dzień pilnuju cca takoha samaha paradku klikańnia na wiasielle, jaki apisany ŭ hetaj prypowieści. U bahatych dajuć prošanym háściam nawat wiasielnyja wopratki, kab usie hości byli adziety tak, jak hetaha wymahaŭ abyčaj. Kali-ž hość wioŭ siabie niadobra abo nie chacieŭ zachawać wiasielnych prawiłaŭ, jaho wykidali won z domu ŭ načnuju ciemru, dzie na choładzie byŭ sapraŭdy płač i skryhot zuboŭ. Hetaj prypowieści, tak žyŭcom uziataj z uschodniaha tahačasnaha žyćcia i tak zrazumiełaj dla tamašnich ludziej, Chrystus nadaje inšaje značeńnie i pieranosić jaje na hrunt waładarstwa Božaha.
Adkaz iści na wiasielle a nawat zabojstwa karaleŭskich słuh byŭ roŭnaznačny z jaŭnym buntam prociŭ karala.
Karol u hetaj prypowieści, ładziačy wiasielle swajmu synu — heta Boh, katory dla swajho Syna zakładaje waładarstwa (kaściol) i zaklikaje ŭwieś žydoŭski narod praz swaich słuh (apostałaŭ) pryjści i hetym samym pryznać waładarstwa Jaho Syna. Ale žydoŭski narod swajej masie nie dbaje na hety zaklik Boha (Jahwe), adwaročwajecca ad słuh jahonych, a nawat ździekujecca nad imi i zabiwaje ich. Tahdy Boh karaje niawierny narod i rukoju Rymlan palić ichny horad Jeruzalim (u 70 hodzie pa naradžeńni Chrysta), a na ich miesca kliča pahancaŭ, jakija ŭ wialikim liku prychodziać na zaklik słuh Božych i napaŭniajuć Kaścioł.
Ale nie dawoli dałučycca da Kaścioła Božaha i da jaho naležać — treba jašče wiasielnaj wopratki h. zn. žyćcia sprawiadliwaha i Łaski Božaj, Žydy dumali, što dawoli naležać da Izrail kaha narodu i być patomkam i Abrahama, kab uwajści ŭ waładarstwa niabiesnaje, ale Chrystus ich pawu. čaje, što treba jošče adradzicca z ducha i praŭdy. Taksama i tut, chto nia budzie mieć wiasielnaj wopratki, to choć-by jon byŭ i chryścijanin, budzie adkinuty Boham.
Wiasielnaja wopratka aznačaje tut Uświačajučuju łasku Božuju, u jakuju čaławiek adziaje swaju dušu, kab jana była miłaj Bohu.
A što takoje łaska Uświačajučaja?
Jana nas uświačaje i čynić miłymi Bohu.
Padatkawaja maneta. Kali Jezus nawučaŭ u światynie, faryzei i wučonyja u Zakonie (knižniki) naradžalisia, jak-by jaho zławić u słowie, kab potym abwinawacić i asudzić na śmierć, i woś nadumalisia zrabić taki podstup.
