mu, jak heta zrabiłosia, što wady za mnoha, dyj što ad hetaho samaho jaje i brakuje ludziam. Hawaryli jany ab plamach, što na soncy, ab tym, što ciapieraka nichto adzin adnamu nia wieryć, što heta najbolša pryčyna ŭsiaje biady. I znachary jakby uhadali, kažučy, što narod im nie pawieryć: narod zrazumieŭ, što znachary kruciać. Pačaŭ narod łajać znacharoŭ, kažučy na ich: „Ach wy durnyje! Za kaho wy nas trymajecie? Wy śmiajeciosia z nas! Ciž heta praŭda, kab z wialikaho uradžaju dy byŭ hoład? Kab z taho, čaho jość šmat, ničoha nie było? Zadzielim že my wam!“ — I pačali puskać kamieńmi u znacharoŭ.
Bačać bahačy, što narod nie pierastaje buntawacca, nia słuchaje znacharoŭ ichnich; strach ŭziaŭ ich, kab časam narod siłaju nie adabraŭ wadu. I woś pasłali jany da narodu prarokoŭ-machlaroŭ umaŭlać, kab uspakoiŭsia narod dy nie duryŭ haławy bahačom swajeju smahaju. Hetyje machlary—praroki dawodzili narodu, što heta Boh karaje ich, kab zbawić ichniu dušu: kali jany buduć ciapieraka ciarpieć, nia buduć damahacca wady, to paśla śmierci jany papaduć u takuju staronku, dzie saŭsim nima bahačoŭ, dy wady až nadta. Ale byli tak sama i praŭdziwyje praroki, katoryje škadawali biednych ludziej; jany nie chacieli
