Старонка:Krywičanin.pdf/18

čej i s cienkich prazrystych plečykoŭ wada brylantawym makam sypiecca ŭ niz. Pad miesikam rusałki niby s kwołaho, biełaho marmura, akroplenaho rasoj. Wočy ichnije błakitnyje, hłybokije, wabnyje…

Rusałki stanowiacca wakoł Haŭryka i niby žyto pad wietrykam šepčuć.

«Našyje wałasočkl, jak lon scialony, miakki.
Našyje wałasočki, jak miod chmialowy, pachučyje.
Našyje wočki, jak pralesački wiesnawyje.
Našyje ślozki, jak rasa na son-kwietačkach.
Našyje hubki, jak maki kwołyje, świežeńkije.
Našyje ručki chiłyje, hibkije, jak halinki biarozak maładych.
Našyje hałasočki, niby ručajočki, zwiniać, piereliwajucca.
Našyje pieśni, niby stohny žaŭranka nad ralloju čystaj.
My — jak cieni paŭnačy na kurhanach i krušniach.
Naša hulnia — ad uschodu da zachodu miesika-tatuleńki».

Zawaroženy prysłuchajecca Haŭryk da šopatnaj hutarki rusałak.

Rusałki pierapletajučysia rukami i wałasami pazirajuć na Haŭryka.

— Idziom, Haŭryk, na wiečarynku da nas! — kažuć jany sałaŭinym hałasočkam.

Nikoli nie bačyů Haŭryk hetkich pryhožych dzieŭčatak. Jon chapajecca rukami za hrudzi i nieprytomna šepče:

«O, zoreńki jasnyje, dziewańki krasnyje»!..

Rusałki raschilajuć abrusy ŭwakoł pa wadzie i puskajucca ŭ karahod piajučy wiasioła:

Za našy jasny wočki,
Za našy kruhły ščočki,
Da nas pływuć, pływuć,
Ŭsio dajuć, dajuć.
Huli, huli, huli!
Nam mił naš wadajom,
My skačem I piajom;
Žyćcia chto nie škaduje —
Biaz konca nas całuje.
Huli, hull, huli!

Zdziŭleny siadzić Haŭryk na paromie. Rusałki kruciacca wakoł jaho ŭsio ciaśniej i ciaśniej. Ich doŭhije, mokryje wałasy zusim raspuskajucca i niby saročkami atulajuć plečy i hrudzi.

Haława ŭ Haŭryka kružycca i jamu zdajecca, što z wačej rusałčynych razsypajucca wakoł błakitnyje wiasiołki. I jamu zdajecca, što cieły ichnije, niby jawarki pad wietram pierapletajucca pamiž saboju.

I jamu zdajecca, što wałasy ich sypluć žywyje Iskrački pad miesiacam.

— Biarycie i mianie! — pačaŭ malić zawaroženy Haŭryk, wystaŭlajučy ruki.