dziurkaj u siaredzinie ŭwieś ujechaŭ u miažu i abros zialonym mocham, a z dzirki puściŭsia raści pałyn.
Wada, kap-kap, s pad staroj hrebli, niby ślozki dziciaci. — U cišy zdajecca, što heto palcami niechta pierabiraje tajomnyje, čułyje struny…
Adna tolki staraja łaźnia woda! u clan! staić, a nad jej, ješče bolej staraja, wierba šepacić cichańka i dryžyć halinami, jak stareńkaja babulka…
A kali časami načležniki la rečki zawodziać sumnuju pieśniu pry wohniščy, niechta wiertaje im nazad hetu samuju pieśniu s pad strachi staroj łaźni:
|
Oj, u poli, oj u poli tam biarozańka rasła, |
Stalejšym robicca žudusna. Dzieci tulacca bližej adny da adnych. Usim zdajecca, što cieni minuŭščyny razsiewajuć kruhom mak sumnaści i žalby wialikaj.
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_3.png)
Eneida.
„Biełaruskaja Eneida nawywarat“ napisana ū kancy XVIII, abo ŭ pačatku XIX stalećcia; pryniata ličyć, što ad hetaho tworu pačynajecca adradžeńnie biełaruskaj literatury. Eneida naša najčaściej prypisywajecca Mańkoŭskamu, witebskamu wice-hubernataru (Podberezki „Białoruska literatura“ 1840 h.), ale nia wyklučena takže, što aŭtaram jaje byŭ nie Mańkoŭski, a Rowinski (1782—1842) (Bodzianski). Ab pieršym sučąśniki kažuć, što jon byŭ „istotnym predstaŭnikam humorystyčnaho duchu biadniejšaj šlachty Mohiloŭščyny“, a ab druhim, što jon pisaŭ satyrystyčnyje wieršy i kamedzii pa biełarusku, pachodziŭ sa Smalenščyny. Padadzieny nami adrywak Eneidy ŭziat s knižki praf. Karskaho (Бѣлорусская Энеіда на ізнанку. Харьковъ 1908 г.), i patpraŭleny pawodle majučychsia ŭ Redakcii rukapisnych tekstoŭ z Dzisienskaho i Wialižskaho pawietoŭ.
|
Žyŭ-byŭ Enej dziaciuk chupawyj |
