- 41 -
ПРАНЦІСЬ (/да Аґа́ты/). Ты па́не добрудзе́ю, баба, ня лезь сюды́ с ціка́вым но́сам. Со́бственно, пілну́й свае́й спадні́цы і панчо́хаў, вось-цо-да. А мы суд, суд зро́бім… пра́вы і ско́ры.
ПАЎЛІНКА (/патхо́дзючы да Альжбе́ты, ла́скава/). Ма́мачка, адбярэ́це яе́ ў та́ткі.
АЛЬЖБЕТА. Што я з ім, дзе́ткі зраблю́? Ешчэ́ бі́цца бу́дзе.
СЬЦЕПАН (/да Пранціся́/). А до́бра, сва́тка, ка́жыш. Зро́бім суд, перасу́д до́брым скла́дам над гэ́тым га́дам. А які?
ПРАНЦІСЬ. А такі́, па́не добрудзе́ю: стра́жнікаў паклі́каць, спра́ўніку данясьці́. Со́бственно, інквізы́тарскі суд зрабі́ць — па палаві́не шась! і гато́ва, вось-цо-да.
ПАЎЛІНКА (/кіда́ючыся к Сьцепа́ну і цалу́ючы яму́ ру́кі, скрозь сьлё́зы/). Та́тачка, адда́йце. Ня зьдзе́кавайцеся над ім!.. Ён-жэ вам нічо́га благо́га не зрабі́ў.
СЬЦЕПАН (/са зло́сьцю/). Спаць, спаць пашла, калі гэткаго нашла́! Спаць! /Рве фатагра́фію/.
ПАЎЛІНКА (/с пла́чэм апуска́ючыся на ла́ву/). Та́тка згубі́ць мяне́ хочэ́це… ґва́лтам с ха́ты вы́гнаць.
ПРАНЦІСЬ (/дастаючы́ фля́шку/). А цяпе́р, со́бст-
