- 47 -
АДНА З ГАСЬЦЕЙ. Пэ́ўне, што не! Такі́ чэлаве́к нідзе́ не прападзе́.
СЬЦЕПАН (/прыслу́хіваючыся дагэ́туль гу́тарцэ аб Саро́цэ/). Каха́ненькіе, ро́дненькіе, кі́ньце аб гэ́тым сьвінапа́се гавары́ць. Прые́лася ўжо мне гу́тарка аб ім горш го́ркай рэ́дзькі. І ці гамані́це аб ім, ці не гамані́це — ўсё́ ро́ўна нічо́га ня вы́йдзе Я ўжо́ яму́ даў даго́гу.
ПАЎЛІНКА (/неспако́йна/). Яку́ю даро́гу?
СЬЦЕПАН. А ты, каха́ненькая, ро́дненькая, ня слу́хай вушы разьве́сіўшы, ды ле́пей гасьцей глядзі́. Дзьве дзю́ркі ў но́се і скончыло́ся. /Не́йкую хвілі́ну ці́ха. Паўлінка падхо́дзе браць шкля́нкі, а́ле ўсе́ атка́зываюцца/.
АЛЬЖБЕТА. Што-ж, выбача́йце, го́сьцікі. Не хаце́лі піць і е́сьці, пасьля́ са́мі бу́дзеце жале́ць.
СЬЦЕПАН. Выбача́йце, выбача́йце, каха́ненькіе, ро́дненькіе, адно́ не скажы́це, што ўсяго́ было́ ў даво́ль, то́лькі прыну́кі не было́.
КО́ЛЬКІ ГАЛАСО́Ў (/устаючы́ з-за стала́/). Дзя́куем, дзя́куем па́ну гаспада́ру́ і па́ні гаспады́ні. Падмацава́ліся, хвала Бо́гу, як ле́пей ня трэ́ба.
ПАЎЛІНКА (/ўстаючы́ з ло́жка/). Про́ша пане́нак сюды́ прысе́сьці, а паны́-кавале́ры вазьмі́це сабе́
