- 66 -
ЎСЕ. Ляво́ніху! Ляво́ніху!
АДОЛЬФ. Ізно́ў мужы́цкае!
ПАЎЛІНКА (/да Адо́льфа, прыпадхле́бываючыся/). А мы с па́нам Адо́льфам сы́пнем ляво́ніху, сапра́ўды, сы́пнем! Адпусьці́цеся на мяне́ грэ́шную; бо́лей ці ўда́сца так ве́села з ва́мі паскакаць.
АДОЛЬФ. Ды я ўжо́ ве́льмі ня гне́ваюся. Калі́ ўжо́ так хо́чэцца, дык по́йдзем; што-ж там на́дто тако́е?!.
ПРАНЦІСЬ (/да музы́каў/). Со́бственно рэ́жце, па́не добрудзе́ю! /Да Альжбе́ты/. А мы з сва́цем ту́пнем, вось-цо-да!.
СЬЦЕПАН (/да Аґа́ты/). А мы з сва́цей, каха́ненькая, ро́дненькая! /Музы́кі ігра́юць ляво́ніху. Кабе́ты тро́хі упіра́юцца, а́ле пасьля́ ідуць; за і́мі астальны́е го́сьці. Паўлі́нка — з Адо́льфам/.
ПРАНЦІСЬ (/прыпева́е/).
О, Ляво́ніха Сымо́ніха была́,
О, Ляво́ну хле́ба, со́лі не дала́!
О, Ляво́ніха Сымо́ніха, а-ей!
Не хадзі́ лама́ць капу́сткі мае́й!
АЛЬЖБЕТА.
Хоць капу́ста зарасла́ лебядо́ю,
Не пайду́ яе́ пало́ць за табо́ю.
