- 73 -
кі. /Выла́зючы з-за стала́, да Адо́льфа/. Каха́ненькі, ро́дненькі, выбача́й... Забаўля́йся тут с Паўлі́нкай, а я прыкархну́ тро́хі... Сяго́ння ешчэ́ до́сьвета мяне́ мая́ успаро́ла. /Адво́дзючы Адо́льфа ў старану́/. Ну што? Як мая́ Паўлі́на... падышла́ пад мы́сьль?
АДОЛЬФ. О, ва́жная маладзі́ца. Хоць сяго́ння гато́ў з е́ю жані́цца.
СЬЦЕПАН. Ну, так ту́пай каля́ яе́; то́лькі сьме́ла: яна́ дзеўка пада́тлівая, хоць мо́жэ і ма́е тро́хі які́х му́хаў у но́се.
АДОЛЬФ. Хэ-хэ-хэ! Я к уся́кай патра́плю падліза́цца.
СЬЦЕПАН. Ну, дык падлі́зывайся, каха́ненькі, ро́дненькі. /Прашча́ецца і ідзе́ ў бако́ўку/.
ЗЬЯВА VII-ая.
ПАЎЛІНКА — АДОЛЬФ — АЛЬЖБЕТА.
АЛЬЖБЕТА (/сьціра́ючы стол/). А ты, Паўлі́нка, мо́жэ ў ка́рты пайга́е е па́нам Адо́льфам.
АДОЛЬФ (/заку́рываючы/). Ды і мне ўжо трэ́ба зьбіра́цца дамо́ў.
ПАЎЛІНКА. Ці-ж пан Адо́льф разсы́паўся, што
