II.
U heny čas, kali Jezus išoŭ u Jeruzalim, prachodziŭ pamiž Samaryjaj i Galilejaj. I kali ŭvachodziŭ u vadno siało, pieraniali jaho dziesiać prakažanych čałaviek, jakija zatrymalisia zdaloku i mocnym hołasam kryčali, kažučy: Jezu, nastaŭnik, zžalsia nad nami. Ubačyŭšy ich, skazaŭ: idziecie, pakažeciesia duchoŭnikam. I stałasia, kali jany išli, byli ačyščany. Adzin-ža z ich, jak tolki ŭbačyŭ, što jon staŭsia čystym, viarnuŭsia, hołasna slaviačy Boha i, dziakujučy jamu, upaŭ pierad im na tvar a heta byŭ samarytanin. Jezus-ža adazvaŭsia i skazaŭ: ci-ž nia dziesiać ačyščanych? A dzie jość dzieviać? Nie znajšoŭsia z ich nivodzien, kab viarnuŭsia i addaŭ chvału Bohu, aproč hetaha čužynca. I skazaŭ jamu: Ustań, idzi — viera tvaja azdaraviła ciabie.
(Łuk. 17, 11—19).
