Старонка:Liondan.Biely klyk.djvu/11

Гэта старонка была вычытаная

— Калі мне толькі ўдасца, я яго заб'ю, няхай сабе ён будзе воўк ці не воўк! Нам больш нельга сабак губляць.

— Ды ў цябе-ж толькі тры патроны, — запярэчыў Генры.

— А я буду цэліцца без промаху, — адказаў Біл.

Раніцой Генры зноў расклаў агонь і заняўся гатаваннем снедання пад храпенне таварыша.

— Ужо вельмі ты добра спаў, — сказаў Генры, падымаючы Біла снедаць. — Будзіць цябе не хацелася.

Не прачнуўшыся яшчэ як трэба, Біл пачаў есці. Заўважыўшы, што кубак яго пусты, ён нагнуўся за кафейнікам. Але кафейнік стаяу каля Генры.

— Слухай, Генры, — сказаў ён з мяккім дакорам, — ты нічога не забыў?

Генры ўважліва азірнуўся вакол і паківаў галавой. Біл падаў яму пусты кубак.

— Ты не атрымаеш кофе, — абвясціў Генры.

— Няўжо увесь вышаў? — спалохана спытаў той.

— Не.

— Баішся, што ў мяне страваванне сапсуецца?

— Не.

Твар Біла пачырванеў ад гневу.

— Тады, можа быць, ты патурбуешся растлумачыць мне, у чым справа? — сказаў ён.

— Спэнкер уцёк, — адказаў Генры.

Павольна, з выглядам паўнейшай пакорлівасці Біл павярнуў галаву і, не крануўшыся з месца, пералічыў сабак.

— Як гэта здарылася? — абыякава запытаў ён.

Генры паціснуў плячыма.

— Не ведаю. Мабыць, Аднавухі перагрыз яму рамень. Сам ён, вядома, не мог гэтага зрабіць.

— Праклятае стварэнне! — павольна і сур'ёзна сказаў Біл, нічым не выказваючы кіпеўшага ў ім гневу. — У сябе рамень перагрызці не мог, дык ён у Спэнкера перагрыз.

— Ну, для Спэнкера цяпер усе трывогі скончы ліся. Ён зараз, напэўна, ужо перастрававаўся і імчыцца ў кішках дваццаці ваўкоў, — такую эпітафію прачытаў Генры гэтаму сабаку. — Выпі кофе, Біл.

Але Біл паківаў галавой.