У колавароце няспыннага руху,
У сонцавым ззянні, у блеску расы, —
Усюды разліты жыцця галасы,
І многа ў іх сэнсу для чуткага слуху.
Раджаюцца, гаснуць заранкі і ночы,
Мяняюцца ходы прыліваў і рэк,
І ў часах губляецца голас прарочы.
Азначан для кожнай істоты свой век.
Жыццё-ж безупынна ўсё крочыць і крочыць,
А разам з ім вечны юнак-чалавек.
Наперад, вандроўнік! А шлях так багаты:
Якія разлогі навокал, зірні!
Усходняе сонца запаліць агні,
Рассее праменні, як сейбіт зярняты.
Сустрэнецца вецер з табою крылаты,
І гром табе голас падасць з вышыні,
Пачуеш ты скаргі і сум цішыні,
Ты праўду пазнаеш у мроку зацятым.
Вітай-жа дарогі і новыя далі,
І вечнага руху святыя скрыжалі,
І юнасць людскую, і мудрае слова,
І ясную радасць дабра, перамог,
І гэты шырокі, чароўны разлог,
Дзе заўжды прыгожа ўсё, молада, нова.
8/IV-1937 г.
