Старонка праверана
Трапечуцца дрэвы, кусты ў дзікім тлуме,
Размахваюць, б’юцца галінай,
Губляюцца громы ў тым жудасным шуме,
У песнях знішчэння, у буйстве і глуме,
У ветравай злосці звярынай.
Аселі, ссівелі грымотныя хмары
Ды срэбнаю сеццю густою
Ідуць на паляны, на луг, на імшары,
Стаўкі і азёры кладуць на папары,
Злучаючы неба з зямлёю.
1944 г.
