яна і зірнула на мужа, як-бы хочучы прачытаць на яго твары, ці добра яна сказала.
— Пан Турсевіч у школе быў строгі, — адгукнуўся малы Чэсь з-пад кахлянае печы.
Баранкевіч павярнуў галаву ў бок сына і, смеючыся, прамовіў:
— А што-ж з вамі іначай зробіш? Дай вам волю, дык вы і школу павернеце, і толку з вас ніякага не будзе.
Паненкі засмяяліся.
— Я, вось, буду прасіць пана настаўніка, каб цябе часцей на калені ставіць ды яшчэ грэчкі падсыпаць.
— У пана настаўніка і грэчкі няма, — сказала Ядвіся і ўскінула на нстаўніка свае вясёлыя смяшлівыя вочы.
Лабановіч зірнуў на яе. «Слаўная дзяўчынка», — падумаў ён.
— Ну, то я прышлю, цэлую асміну прышлю, — сказаў падлоўчы.
— Чэсь будзе такі добры ў мяне вучань, што да грэчкі ў нас не дойдзе. Праўда, Чэсю?
Сёстры зноў засмяяліся. Чэся яны зналі лепей і, як відаць, схіляліся да погляду таткі наконта грэчкі.
Чэсь-жа ўгнуў галаву, не зусім пэўны ў тым, што для яго справа можа абыйсціся без грэчкі.
— Ну, як там гарбата? — спытаў Баранкевіч жонку. Пані падлоўчая зараз-жа ўстала, кіўнула Габрыні і вышла разам з ёю.
Стол заслалі, прынеслі талеркі з вяндлінаю, якую так добра ўмеюць прыгатаўляць на Беларусі, і селі піць чай. Лабановіч пачуваўся добра і вольна і ўвесь час вёў размову то з гаспадарамі, то з паненкамі. Пан падлоўчы, выпіўшы шклянку, устаў, папрасіў прабачэння, што не можа больш заставацца, што ён мусіць ехаць па службе, і вышаў.
Пасля гэтага паненкі пачулі сябе вальней. Яны смяяліся, жартавалі, распытвалі настаўніка аб усім: ці быў ён у воласці, з кім там пазнаёміўся і як каго знаходзіць.
— А вы не знаеце панны Марыны? — запытала настаўніка Ядвіся.
— А хто яна такая? — спытаў Лабановіч.
— А тут на будцы ёсць адна панна.
— Я сёння спаткаў адну вельмі прыгожую дзяў-
