szych faktaroŭ kulturnaho żyćcia narodu. U palitycy, piśmienstwie, sztuce, nawuce, u haspadarstwie i handlu, — ŭsiudy hazeta stała patrebna i nizamianima. Niwodnaja dumka nia zmoże siońnia razwicca, jak patreba, pracisnucca ŭ świet i znajści ŭ ludziej adhałosak, kali śpiersza nie piarojdzieć praz hazety.
II.
Ale nia kożnaja hazeta tak karysna dla narodu. Haworuczy wyżej ab wialikim znaczeńni hazet dla hramadzianstwa, my pastajanna mieli ŭ myśli dobruju hazetu, — takuju, katoraja dobra zrazumieła swaje abawiazki i stała na wyżynie swajej pawinnaści. Na biadu nia ŭsie hazety i czasapisi dobryja; mnoha jość na świecie i takich, katoryja, bolsz szkodziać, czym karyści prynosiać. Adhetul widać, szto kożny czaławiek musić być wielmi aściarożnym u wybary hazetaŭ, asabliwa takich, katoryja jon chocze czytać pastajanna sam i dawać druhim da czytańnia. Ale jakże-ż razpaznać dobryja hazety ad błahich? Heta nia duża ciażka, treba tolki krychu dobraj woli, dy zdarowaho haspadarskaho rozumu.
Nia budziem kazać ab takich czasapisach, katoryja jaŭna wystupajuć proci Wiery i dobrych abyczajaŭ, katoryja jaŭna szyruć pahardu da relihii, dy raspustu; kożny dobry chryścijanin sam heta adrazu ŭbaczyć i ŭ ruki nia woźmie hetaho paskustwa, dy i dru-
