Dobraja hazeta — heta lustra, ŭ katorym adbiwajecca ŭsio, szto dziejecca na świecie, — ŭ baćkaŭszczynie i pa czużych krajoch. Hazeta apisawaje żyćcio swajho narodu, żyćcio susiedziaŭ i czużych, dalokich plamion; pakazwaje dobryja i błahija starony hetaho żyćcia; zraŭniwajeć swajo s czużym, kab tym lahczej zaachwocić hramadzian da naśladawańnia dobraho i karystnaho i adwiaści ich ad błahoha i szkodnaho; słowam, hazeta wuczyć, jak treba żyć.
Hazety znajomiać roznyja narody, zhładżywajuć niaroŭnaści ich charakteraŭ, budziać i ŭtrywaliwajuć miż imi supolnuju pryjaźń i sprawiedliwyja adnosiny. Dziakujuczy hazetam my siońnia wiedajem ab druhich narodach czuć nia stolki, skolki ab samich sabie, a tym samym możem sudzić ich razumniej i sprawiedliwiej, dy i my sami pakazwajemsia czużym nie ŭ takim dziwacznym świecie, ŭ jakim nas spiersza widzieli.
Hazety stalisia dla ŭzrosłych jakby pradaŭżeńniem szkolnaj nawuki; szkoła wuczyła ich taho, szto ŭżo było i prajszło, hazety wuczać taho, szto ciapier dziejecca i dajuć im możnaść hlanuć patrochi ŭ buduczynu, razhadać jaje i acanić.
Mała taho: hazeta, katoraja dobra zrazumieła swaju pawinnaść, maje jaszcze bolszaje znaczeńnie dla narodu. Redaktar i jaho supracaŭniki — heta zastupniki narodu. Jany wyjszli z narodu, ŭzraśli na jahonym chlebie, zżylisia z im i paznali jaho, dla hetaho mohuć jany i pawinny praŭdziwa apisawać u swajej hazecie ŭsie patreby i sprawiedliwyja žadańnia narodu, a tym samym znajomić
