Adzin z piśmiennikaŭ Raul de Graseri, chacia j Francuz, wielmi dobra wykazwaje hetkuju dumku u woś jakich słowach: „Pieramožca wiadzie baraćbu śmiarotnuju z mowaju pieramožanych, henuju „zdań“ imkniecca zabić i praŭdna, bo ŭ henaj zdani chawajecca sapraŭdy duša samaja narodu“.
Kali z mowaju ŭmiraje narod, dyk pry bujnym jaje razwoju, pry jaje źmiortwyŭstańniu j jon raźwiwajecca, mahutnieje abo pračychajecca z doŭhaje dramaty-źniamohi da nowaha, badzioraha žyćcia.
Dziela ŭsich pamianionych pryčynaŭ mowa — kali nia budzie ŭsim u pajmie narodu — dyk prynamsia budzie wielmi wažnaju j charakternaju prymietaj.
Piśmienniki polskija časta zusim niešta inšaje kažuć ab narodzie, čymsia tolki što była hutarka. Prykładam adzin z ich[1] hawora: ,,Dziela istnawańnia narodu i jaho naturalnaha razwoju zusim nia wažna, ci narod jaje ŭjaŭlaje; pastupienna za prabudaju świedamaści pačynaje ciamić narod, što nia tolki jon jość haduncom swaje nacyjanalnaści, a što adnačasna j nacyjanalnaść jość jahonaju hadawankaju. Nacyjanalnaść — heta adnačasna sutnaść i prajawa žyćcia narodu. Chočučy ŭjawić pajmo nacyjanalnaści, tre-
- ↑ Jan Rymarkiewič, „Pajmo nacyjanalnaści.
