dzie wučyli wiedajem my dobra čaho. Daloka, wielmi daloka tyja časiny, kali tamaka najwyšejšaju ŭstanowaju mastackaju było papeckanaje kino. Tamaka ciapier sobski uniwersytet, sobski teatr nacyjanalny, swaja opera. Hlańcie na šmatlikija ŭstanowy, arhanizacyi kulturnyja, aświetnyja pa ŭsieńkaj dziaržawie! Ujawicie uzdojm ahulny roŭnia kulturna-hramadzkaha žyćcia Litwinoŭ i kali papytajecie siabie, adkul toje ŭsieńka, kali papytajecie siabie, ci-ž mahčyma, kab zdoleŭ zdziejać usieńka toj samy narod, jaki my bačyli za Rasiejcaŭ? — dyk adkaz budzie, što tak, heta toj samy narod, tolki z adnoju rysaju, jakoje pieradom my nia bačyli, a mianoŭna, što ciapier jon maje swabodu prajaŭlać swajo kachańnie baćkaŭščyny, čaho kaliś nia było. I tolki henaja ideja baćkaŭščyny, adna jana pierajnakšyła ŭwieś kraj na našych wačach. Dyk mahutnaja, niawyčerpnaja znača sila henaja baćkaŭščyna!
Histaryčny razwoj narodaŭ byŭ nieadnolkawy. Roznajakija reahienty ŭ roznych byli pieršaradnymi: u adnych supolnaje pachodžańnie, u inšych wierawyznańnie, urad z dziaržawaju, mowa najčaściej. My prywykli zahladacca, što mowa abmiažoŭwaje płaščyniu asiełaści kožnaha narodu, chacia, jak wiedajem, jość wyniatki, dzie jana maje druharadnaje značeńnie. Nia hledziačy na
